U vremenima kada se Srbija nalazila pod turskom vlašću i kasnije, kada je pravila prve korake ka samostalnosti, istraživanje istorije Srba u Carigradu nije bilo prioritet. Tek sa nastankom prvih generacija srpskih intelektualaca krajem XIX veka, pokrenuto je i ovo zanimljivo pitanje.

Ipak, priča o čudotvornoj ikoni Bogorodice Beogradske, istoimenoj crkvi u Carigradu i sudbini Beograđana koji su 1521. godine dospeli u carski grad, i dalje nije do kraja ispričana.

Istraživanje Stojana Novakovića

Jedan od pionira srpske istoriografije bio je svestrani Stojan Novaković. Tokom svoje bogate karijere, bio je predsednik srpske vlade, političar, ministar, diplomata, filolog, istoričar, predsednik Srpske kraljevske akademije, a tokom dva mandata boravio je u Carigradu kao predstavnik srpske krune. Prvi mandat trajao je čak sedam godina, od 1885. do 1892. godine, te posle pada jedne od dugovečnijih vlada za vreme kralja Aleksandra Obrenovića a kojom je predsedavao, u Carigradu se ponovo zadesio 1896. godine i ostao u njemu do 1900. godine.

Te godine službovanja posvetio je i za proučavanje istorije samom grada, Carigradske patrijaršije i odnosa Srba i Turaka od XIV veka do Ustanka. Tako je proučavajući mape grada naišao na srpske toponime, što ga je navelo da krene sa istraživanjem sudbine preseljenih starih branilaca Beograđana, nadajući se da će naći njihove potomke. Nije ih našao. Deo se vremenom helenizovao, a drugi koji su insistirali na svojoj veri i kulturi, po kazni raseljeni su širom turskog carstva.

O ovome piše u tekstu "Naselja Beograđana od 1521. godine u Carigradu”, objavljenom 1899. godine u "Novoj iskri". Posle osvrta na priču o dolasku Srba u Carigrad pod Sulejmanom, Nikolić iznosi svoja opažanja o Beogradskom selu i Beogradskoj mahali. Dok je u Selu izbrisan skoro svaki trah pređašnjih stanovnika, o Mahali piše: "Razgledajući planove Carigrada, naročito jedan na kome su gradski zidovi sa svojom neposrednom okolinom crtani, opazili smo na nekoliko stotina metara severno od Jedi-Kule (sedam kula), zamak ispod kojega sada železnica u Carigrad ulazi, crkvu i ulicu oko nje s natpisom turski Beligrad-Mahale, što bismo mogli nazvati Naselje Beogradsko".

Obilazak lokaliteta otkriva da u jednoj od ulica nalazi crkva Uspenja sv. Bogorodice, koja je bila poznata i kao Belgradkapi. Opisujući crkvu, Novaković zapaža da je skromna crkva obnovljena 1837. godine na mestu razrušene crkve. Od skromne unutrašnjosti crkve ipak odskače ikonostas, što se vidi i na slikama koje prate tekst: "Pada u oči bogatstvo u ikonama i u njihovom srebrnom nakitu. Leva prva prestolna ikona Bogorodičina je, veoma okićena srebrom i mnogim poklonima u sitnim ručicama, glavama i sličicama od kovana srebra. Starih ikona bogato obloženih kovanim srebrom, ima više… Od svih svetinja što su ih, po svima svedodžbama, doneli ovamo Beograđani od 1521, sveštenici sada pokazuju na templu samo četiri prestone ikone, za koje stoji predanje da su donete iz Beograda." Novaković nastavlja: "Lako se, na prvi pogled, videlo da su ikone starinske. Na prestonoj ikoni do levih vrata ima odozgo srpsko-slovenski natpis Sveti Nikolaj".

Ipak, Novaković na kraju zaključuje da poreklo ikona ipak nije moguće sa sigurnošću utvrditi jer datum na jednoj od njih "ZMZ", odnosno 1539, ne odgovara legendi da su donete iz Beograda.

Foto: Univerzitetska biblioteka "Svetozar Markoivić", screenshot / "Nova iskra", 1899. 

Čuda u Beogradskoj crkvi gde je čuvana ikona Bogorodice Beogradske

Pored istoričara, priča o Crkvi i čudotvornoj ikoni privlačila je pažnju kako ondašnjih, tako i sadašnjih novinara. U jednom od tekstova u "Beogradskim novinama" iz 1917. godine, navodi se pričao o čudotvornoj ikoni koja je prenesena u Carigrad posle pada Beograda. Slična informacija se ponavlja i u "Vremenu" iz 1931. godine, ali izgleda da nije privukla veću pažnju.

Pažnju javnosti privlači tek tridesetih godina XX veka novinar beogradskog "Vremena" Đorđe Bukilica, koji o Srbima na Bosforu i čudotvornoj ikoni piše u nekoliko navrata (1932, 1938. i 1940). Pored priče o naseljavanju Mahale, novinar ovog lista poznatog po malo provokativnijim tekstovima, govori i o kakvoj se tačno čudima u crkvi radi. U prvom tekstu, bombastičnog naslova "Čudotvorni sindžiri u carigradskoj ‘Begradskoj crkvi’, sindžiri koji su lečili ‘ludake svih vera'”, Bukilica navodi da su crkvi nekada postojali sindžiri, odnosno okovi, koji su mentalne bolesnike lečili pošto bi bili okovani u njih. Ovo ne treba da čudi, jer i Novaković u svom tekstu skoro četiri decenije ranije navodi da se crkva naslanja na grčku duševnu bolnicu. Posle jedne od pljački crkve, sindžiri su odneseni, te je crkva pala u zaborav.

Tekst zaključuje opaskom da se pripoveda da se u ikonostasu nalaze ikone koje su Srbi doneli u Carigrad 1521. godine, ali pored toga što su zaista stare, a njima nema nikakvog zapisa. Bilo kako bilo, ove škakljive informacije putovale su do nas skoro čitav vek, kada ih na svetlo dana iznosi po drugi put hroničar Beograda i novinar "Novosti", Zoran Nikolić u jednom od tekstova o skrivenoj istoriji našeg grada.

I Zapad ju je poštovao

Da li je čudotvornost lanaca u Bogorodičinoj crkvi poticala od ikone ili je legenda nastala sama po sebi, pitanje je koje će verovatno ostati bez odgovora. Ovo, pak, nije jedina legenda o njoj.

Naime, zahvaljujući marljivom istraživanju istoričarke umetnosti Marije Tatić-Đurić, do nas je došla i legenda o tome da se čudotvorna beogradska ikona posle pada Beograda našla u Ugarskoj, gde se smatralo da leči kugu. Prema ovoj legendi, ikona koja je na kraju dospela u Beč, dva puta je proplakala: prvi put početkom 18. veka uoči dizanja bune ugarskog bana Ferenca Rakocija protiv Habzburške monarhije, i drugi put pred Prvi svetski rat, kada je stavljena konačna tačka na vladavinu Habzburga.

Foto: Univerzitetska biblioteka "Svetozar Markoivić", screenshot / "Nova iskra", 1899. 

Na tragu čudotvorne ikone Aleksandar Dereko

Beogradska crkva u Carigradu, kao i čudotvorna ikona bili su predmet izučavanja arhitekte i velikog poznavaoca srednjovekovnog srpskog graditeljstva, Aleksandra Deroka. Posle Drugog svetskog rata odlazi u posetu Istanbulu, 1953. godine gde posećuju Beogradsku crkvu kako bi istražio ikone koje se nalaze u njoj. Njegovo istraživanje dalo je polovičan odgovor. Naime, utvrdio je da od četiri ikone koje spominje Novaković, u ikonostasu se nalaze samo tri na kojima se nalaze oznake godine "ZMZ", ali da je malo verovatno da je Bogorodičina ikona koja se nalazi u crkvi upravo ona koju su Srbi doneli 1521. godine.

Sugestiju Aleksandra Deroka da bi poreklo crkve i ikona trebalo detaljnije ispitati, prekinuo je nemili događaj u noći između 6. i 7. septembra 1955. godine, kada su Turci u znak osvete zbog lažne vesti da su Grci bombardovali turski konzulat u Solunu, odnosno rodnu kuću Kemala Ataturka, osnivača moderne turske države krenuli u obračun sa grčkim stanovnicima. Za samo jednu noć do temelja je spaljeno preko 70 grčkih crkava, uključujući i Crkvu Bogorodice Beogradske.

Činilo se da je ovaj nemili događaj stavio tačku kako na istraživanje srpskog nasleđa u Turskoj, tako i na priču o relikvijama koje su u njoj bile pohranjene. Ali, ispostaviće se da sudbina ima sasvim druge planove...  

Bogorodičina ikona ponovo u Beogradu?

Ukoliko danas zakoračite u Crkvu Ružicu na Kalemegdanu, pažnju će vam privući ikona Majke Božije. Pomislićete – "Pa, zar nije stradala u požaru?".

Ikona Bogorodice koja se danas nalazi u crkvi naslikana je na osnovu jedne retke sačuvane fotografije ikone iz Carigrada, i to povodom 150 godina od izgradnje današnje Bogorodičine crkve na Kalemegdanu. Tako se u Beograd, na neki način, ponovo vratila njegova zaštitnica.

Ova zanimljiva tema ima i nastavak, jer je zahvaljujući istoričaru Vladimiru Božinoviću i njegovom predavanju na web-simpozijumu "Niš i Vizantija", 2020. godine još jednom priča o Beogradskoj crkvi u Istanbulu i čudotvornoj ikoni dospela u javnost. Da li ćemo ovaj put napokon dobiti odgovor na pitanje da li su ikone u crkvi zaista bile one donesene iz Beograda početkom XVI veka i ko je i kada podigao Beogradsku crkvu, ostaje nam da željno iščekujemo.