Bila su to vremena kada se Otomansko carstvo nalazilo na prekretnici. Feudalni sistem koji vekovima bio vetar u jedra osvajačkom pohodu na Evropu, počeo je da se urušava. Sultani su postajali taoci janičara, a prvi znaci otpora javljali su se u potlačenim zemljama. S druge strane, ohrabrene hrišćanske zemlje krenule su protiv nekada najmoćnije svetske imperije.

U tom vrtlogu istorijskih događaja, jedan duhom nemirni i slatkorečivi Turčin odlučio je da krene na putovanje po tada poznatom svetu.

Ime mu je Evlija Čelebija, a tokom četrdeset godina na putu obišao je predele od Sirije, Egipta i Azerbejdžana do Rusije, Beča i samog severa Evrope. Gotovo pola decenije putovao je po Balkanu i ostavio neprocenjive zapise o životu na ovim prostorima s kraja 17. veka.

U njegovim putopisima nalazimo i nesvakidašnje opise orijentalnog Beograda, koji je čak i njegovom prefinjenom istanbulskom oku izgledao kao pravi "raj na zemlji".

Iz Istanbula na putu oko sveta

Kao i sada, i tada su po svetu putovali oni koji su bili ili imućni ili veliki avanturisti. Desilo se tako da je 1611. godine u porodici starešine dvorskih zlatara Derviš Mehmeda, rođen dečak koji će biti i jedno i drugo. Puno ime mu je bilo Evlija ibn Derviš Mehmed Zilli. Visok očev položaj i jake porodične veze njegove majke (čije ime Evlija ni na jednom mestu u  svome inače detaljnom putopisu ne spominje) omogućili su mu da stekne najbolje obrazovanje. Lični učitelj bio mu je Evlija Mehmed-efendija, dvorski imam, koji mu prenosi znanje čitavog Kurana, što Evliji donosi titulu hafiza (osobe koja zna čitav Kuran napamet). Zbog lepog i melodičnog glasa kojim je recitovao odlomke iz svete knjige, primećuje ga sam sultan Murat VI koji ga uzima pod svoje skute i prima na dvor.

Naklonost samog sultana, jake političke veze, veliko bogatstvo koje je posedovala njegova porodica, ipak nisu pomogli da se Evlija popne na dvorskoj činovničkoj lestvici. Ali, izgleda da mu to nije ni smetalo, jer je već tada sanjao o putovanjima u daleke zemlje. Na prvo kraće putovanje u okolinu Istanbula sa dvadeset godina i već tada počinje da piše putne dnevnike. Tokom sledeće dve decenije putuje uglavnom po Maloj Aziji i u turske pokrajine oko Crnog mora. Iako je uglavnom bio uposlen kao mujezin i saputnik, na ovim putovanjima Čelebija postaje glasonoša, pregovarač, sakupljač poreza, pa čak i uterivač dugova paša kojima je službovao.

Posle smrti oca 1648. godine vraća se u Istanbul, gde ga dočekuje opšti pokolj i borba za vlast. Nekoliko meseci tuguje u gradu, žaleći se zbog haosa i straha koji je doveo do pobune protiv krvavog sultana Ibrahima i njegove strahovlade. Izlaz iz ovoga nalazi kada prihvata poziv Melek Ahmed-paše da stupi u njegovu službu i postaje njegov najbliži poverenik. Za pašu obavlja najpoverljivije poslove, te putuje po Anadoliji sakupljajući informacije i pregovarajući sa drugim pašama u njegovo ime.

Foto: Wikimedia Commons / Globetrotter19

Putovanje po slovenskim zemljama

Jedan pobuna koju je Đorđe Rakoci podigao protiv turske carevine, dovešće 1660. godine Evliju Čelebiju na jugoslovensko tlo. Preko Sofije dolazi do Pirota, Bele Palanke, Niša, Aleksinca, Paraćina, Batočine i Grocke, te mesec dana boravi u Beogradu.

Tokom svog boravka u Beogradu od kraja maja do početka jula 1660. godine, Čelebija beleži gotovo svaku pojedinost ondašnjeg izgleda i života u šeheru (varoši). Od detaljnog opisa Donjeg i Gornjeg grada, preko jedinstvenog opisa danas izgubljenog utvrđenja Narina samog srca odbrane grada, do organa vlasti, uređenja grada po mahalama, palata velikaša, izletišta, konačišta, i tako dalje.

Čelebija opisuje i tamnicu "strašnu kao pakleni ponor, zapravo kao ponor "Gaja" u paklu i kao babilonski ponor Kahkana", te dalje navodi: "U nju može stati – kažu- tri hiljade ljudi.". U pitanju je opis bunara koji je danas poznat kao Rimski bunar, a koji je kasnije dograđen početkom 18. veka za vreme austrijske vladavine. Očigledno je da su već tada o bunaru i čudovištima koja se kriju u njegovim dubinama kolale razne priče.

Jedan od podataka koji je danas osporen je onaj da je u varoši postojalo 270 džamija. Danas se smatra da je ova zanimljivost više proizvod živopisnog stila Čelebijinih putopisa u kojima se često mešaju fantazija i stvarnost.

Zanimljivo je da se u ovom prvom opisu Beograda nalazi i mali srpsko-turski rečnik, u kome su prevodi reči koje bi nekom putniku namerniku mogle da pomognu da se sporazume prilikom kupovine osnovnih namirnica.

U Beograd će se Čelebija vraćati još nekoliko puta u narednih nekoliko godina, svaki put izražavajući svoje divljenje prema gradu. U službi Melek Ahmed-paše, Čelebija će putovati i po Bosni, Hercegovini, Dalmaciji, Makedoniji, Rumeliji, a kao pregovarač sa austrijskom carevinom i na dvor Nikole Zrinskog gde izbavlja turskog kapetana od ropstva. Još jednom, obavljaće najvažnije poslove za pašu i biti njegov najverniji saradnik.

Posle smrti Melek Ahmed-paše, sada već dobro upoznavši Balkan, nastavlja svoja putovanja kao pratilac važnih turskih zvaničnika, posećujući Beograd nekoliko puta kao važnu tačku na evropskom putu. Stiže i do Beča, te putuje u Holandiju. Sa ovog putovanja ostalu njegovi opisi američkih domorodaca koje sreće u roterdamskoj luci. Putuje potom i do Krima, a sa ovog putovanja ostali su opisi vojvođanskih srpskih varoši.

Sećanje koje traje do danas

Poslednje godine svog života, Evlija Čelebija proveo je na Bliskom Istoku posećujući Meku, Egipat, Sudan i Abisinijiu. Umro je 1682. ili 1684. u Istanbulu ili Kairu. Bez obzira na društvene okolnosti u kojima je potekao i živeo, do kraja je ostao slobodan i slobodouman čovek koji je uživao u onome što je najviše voleo – putovanju.

Iza sebe je ostavio čuveni "Putopis" - Seyahatname, koji je gotovo tri veka kasnije štampan u deset tomova. Čak četiri toma: pet, šesti, sedni i osmi, posvećeni su Balkanu i opisu slovenskih zemalja.

Zanimljivo je da je ovaj značajni spis dugo bio nepoznat svetskoj istoriografiji. Za njegovo ponovno otkrivanje zaslužan je Josef fon Hamer, austrijski orijentalista, koji 1834. godine objavljuje prvi prevod šest tomova Čelebijinog putopisa. Prvi prevodi na srpski jezik dostupni su od početka 20. veka, a za prevod svih delova koji su se odnosili na slovenske zemlje zaslužan je Hazim Šabanović.

Ovo neprocenjivo delo, koje je, doduše, kritikovano zbog svog stila i tačnosti informacija, prepoznato je i o strane UNESKA koji je datum rođenja Evlije Čelebije uvrstio u spisak datuma koji se svake godine obeležavaju.