Od uvođenja zvaničnih naziva ulica u Beogradu, 1872. godine, samo tridesetak ulica zadržalo je svoje prvobitno ime. Ostale su padale kao "žrtva" raznih i brojnih društvenih i političkih promena, i širenja grada. Jedna od onih koje nikada nisu menjale ime je uska, jednosmerna ulica na Paliluli, Vladetina ulica.

Krajem XIX veka dobila je ime po srednjovekovnom junaku, čija je životna priča spoj mita i retkih istorijskih izvora - vojvodi Vlatku Vukoviću, humskom knezu, vrsnom vojskovođi, kosovskom junaku i prvom srpskom vojskovođi koji je pobedio Turke.

Kraljeva udarna pesnica

Iako se danas malo šta zna o godini rođenja ili ranom životu vojvode Vlatka, ono što je sasvim sigurno je da je poticao iz roda Kosača. Kosače su bili bosanski velmoži, poreklom iz gornjeg Podrinja. Vremenom su se njihov uticaj i zemlje širile, najviše zahvaljujući bliskim odnosima sa kraljem Tvrtkom I Kotromanićem. I upravo u Tvrtkovoj službi prvi put susrećemo istorijskog Vlatka.

Naime, u kraljevskoj povelji od 10. aprila 1378. godine, jedno od imena koje se pominje je i ime Vlatka Vukovića, već sa titulom vojvode, koju je nasledio od oca Vuka. Kao gospodar Huma i sposoban vojskovođa, brzo je stekao Tvrtkovo poverenje. O tome svedoči i sve češća pominjanja imena vojvode Vukovića u dokumentima, posebno onim vezanim za bosansko širenje u Hercegovinu, Konavle i Dalmaciju. Već od početka 1380-ih, spominje se kao glavni pregovarač sa slobodnim gradovima u Dalamciji oko trgovičkih ugovora, posebno onih koji su se odnosili unosnu trgovinu solju, ali i u političkim previranjima.

Najznačajni politički ugovori sklopljeni Vlatkovim posredovanjem bili su oni sa Dubrovnikom. Prvi pokušaj tajnih pregovora sa dalmatinskim gradovima pod kontrolom Mađarske, usledio je 1382. godine posle smrti mađarskog kralja Lajoša I. Očekujući da će Mađarska biti zauzeta bitkom za presto, pošto kralj Lajoš nije ostavio muških naslednika, Tvrtko je odlučio da Dubrovčanima ponudi zaštitu i predaju. Jedan od dva člana pregovaračke družine bio je upravo vojvoda Vlatko. Pregovori nisu uspeli, pošto Dubrovčani, nisu hteli da se odreknu zaštite carske krune. Ali, pregovori uspevaju pet godina kasnije, 1387. godine, kada se Dubrovčani stavljaju na stranu Bosne, osim u slučaju sukoba sa Mađarskom. Glavni pregovarač i ovaj put je bio Vuković.

Stekavši važne saveznike, Tvrtko je nastavio svoj osvajački pohod po Dalmaciji i Hrvatskoj. Posle propalih pregovora sa Trogirom i Splitom, kralj šalje svog najboljeg vojskovođu u zaleđe dalmatinskih gradova i započinje napade na gradove. Pod spretnim udarima vojvode Vlatka, zidine su popuštale. Ali, avaj... upravo se valjala nova pretnja sa Istoka.

Prvi srpski vojskovođa koji je pobedio Turke

Kako su izdaja i verolomstvo jedan od čestih motiva u balkanskoj mitologiji, tako je i čuvena bitka kod Bileće bila posledica jedne. Posle nekoliko manjih upada, Turci na nagovor zetskog gospodara Đurađa II Balšića započinju opsežni napad na snage kralja Tvrtka u oblasti Bileće. Razlog kako je došlo do toga da srpski vladar udari na srpskog vladara uz podršku Turaka, možemo da nađemo u višegodišnjoj netrpeljivosti između Đurađa i Tvrtka, i želji Balšića da zauzmu Kotor, koji je bio pod kontrolom bosanskog kralja.

Povoljna prilika ukazala se avgusta 1388. godine, dok je Tvrtko sa glavnicom vojske bio zauzet napadima na dalmatisko zaleđe. Saznavši da Turci spremaju napad sa Balšićeve teritorije, Tvrtko upućuje svoje najvernije vojskovođe Vlatka Vukovića i Radiča Sankovića ka Bileći. U njihovoj pratnji nalazilo se 7.000 bosanskih vojnika.

Sa druge strane nalazio se proslavljeni vojskovođa Lala Šahin, koji je Osmanlijama doneo pobedu u bici na Marici, 1371. godine. Turske snage brojale su 18.000 vojnika. Prema navodima hroničara Mavra Orbina, turske snage upale su na teritoriju Bosne paleći i pljačkajući sve redom. Do prvog sukoba došlo je kod Rudina, a zatim je bitka nastavljena u okolini Bileće.

Ipak, iako brojčano nadjačane, snage vojvode Vlatka odnele su 27. avgusta 1388. godine veliku pobedu. Pod udarima vojnika koji su se borili za svoj dom i veru, pred Bilećom su stradala gotovo sve jedinice turske vojske, a Lala Šahin je jedva izvukao živu glavu. Nekada veliko osvajač, spasio se begom.

Tako je vojvoda Vlatko Vuković postao prvi srpski vojskovođa koji je pobedio Turke.

Kosovski junak ili stvarni Vuk Branković

Ova pobeda ojačala je poziciju kralja Tvrtka u Dalmaciji. Jedan po jedan grad polagao je zakletvu bosanskom kralju. Poslednji na listi nalazio se Split, za koji je kao rok za predaju bio istaknut 15. jun 1389. godine. Ipak, još jednom su se njegovim planovima isprečila turska napredovanja.

Naime, u momentu kada je sultan Murat zapretio knezu Lazaru, i kada je više nego izvesno bilo da će doći do sukoba između srpskih i turskih snaga, Tvrtko odlučuje da pošalje svoje snage na Gazimestan i pomogne u odbrani. U osnovi ovoga se, pored savezništva sa Lazarom i Tvrtkovih pretenzija na srpski carski presto, nalazila i činjenica da je Tvrtko bio jedan od retkih vladara u Evropi koji je uvideo svu opasnost daljeg turskog napredovanja. Kao komandant ovih snaga izabran je, još jednom, vojvoda Vlatko Vuković.

Došavši na Kosovo polje, vojvoda Vlatko, kao iskusni vojskovođa i pobednik protiv Turaka, odabran je da predvodi levo krilo srpskih snaga. Desnim krilom je komandovao Vuk Branković, dok je centar bio pod vođstvom kneza Lazara. Šta se tačno dešavalo tog Vidovdana 1389. godine, danase je gotovo nemoguće rekonstruisati.

Iz šturih i posrednih zapisa saznajemo da je jedino uspešno bilo desno krilo pod komandom Brankovića, koji je pregazio levo krilo turske vojske pod komandom sultanovog sina Jakuba. Vlatkove snage imale su manje uspeha. I dok su jedni prenosili da se vojvoda nije preterano upuštao u boj, što je bila uobičajna taktika savezničkih snaga u Srednjem veku, drugi u njegovom učešću vide korene mita o Vuku Brankoviću.

U komentarima kasnijih opisa bitke, navodi se da je, vojvoda Vlatko, u drugom talasu napada, čuvši glasine da se jedan od srpskih vojskovođa okrenuo protiv hrišćana i prešao na tursku stranu, okrenuo svoje snage i zaždio u beg. Ove lažne glasine su, navodno, prenosili turski vojnici, infiltrirani u srpske redove. Prema nekim mišljenima, povlačenje Vlatka bio znak Brankoviću da i sam napusti bojno polje i ostavi Lazara na milost i nemilost Turcima.

Bilo kako bilo, sigurno je da su Vuk Branković i Vlatko Vuković preživeli Kosovski boj, iako uz izvesne gubitke. Neki u ovom njihovom činu vide začetka mita o izdaji na Kosovu, a u portretu mitskog Vuka Brankovića spoj istorijskih vojskovođa Vlatka i Vuka.

Zanimljivo je, pak, da Vlatko Vuković ovu srpsku tragediju nije doživeo kao poraz, već kao pobedu. Vrativši se u Bosnu, Vuković izveštaj o velikoj hrišćanskoj pobedi prenosi Tvrtku, koji, radosnu vest širi dalje. U pismu upućenom upravi Trogira, Tvrtko piše da je on, pošto se smatrao srpskim kraljem, pobedio: "neprijatelja hrišćanskoga naroda i prave vere, nevernoga Murata, koji je već mnoge narode pokorio i koji je već počeo naše zemlje uznemiravati i mislio posle navaliti na vaše, pošto je došao sa svoja dva sina i sa svojim sledbenicima Turcima, započeo s njima bitku 15. prošloga meseca juna i, uz pomoć božje ruke, održao megdan sa pobedom, savladao i na zemlju oborio zarobljene tako, da je malo ko od njih izneo živu glavu, naravno, uz neki gubitak mojih, ali ne mnogih".

Mit o Vladeti vojvodi

Nekako u to vreme počinje da se rađa i mit o vojvodi Vladeti. Za razliku od hroničara koji ga nisu smatrali dostojnim saveznikom na bojnom polju, narodna tradicija ga prihvata kao jednog od retkih preživelih kosovskih junaka. U pesmi "Carica Milica i Vladeta vojvoda”, upravo je vojvoda Vlatko taj koji kneginji prenosi vest o strašnom porazu i smrti najvećih srpskih velmoža i njenog muža:

"Oj, boga mi, carice Milice,

ta ja idem sa polja Kosova,

al' ne viđeh čestitoga kneza,

već ja viđeh kneževa zelenka,

ćeraju ga po Kosovu Turci,

a knez mislim da je poginuo"

Dalje, Vladeta u knjigu poginulih upisuje Jug-Bogdana i devet Jugovića, te Miloša Obilića. Za mitskog Vuka Brankovića, navodi da je počinio strašnu izdaju:

"al' ne viđeh Vuka Brankovića,

ne viđeh ga, ne vid'lo ga sunce!

On izdade čestitoga kneza,

gospodara i moga i tvoga".

Kako i zašto se u ovoj pesmi kao najveći izdajnik u srpskoj mitologiji spominje, Branković, da li je do izdaje uopšte došlo i ako jeste, ko je to zaista bio, sigurno je da nikada nećemo saznati. Ali od tih stihova, počinje na se stvara mit o neustrašivom Vladeti vojvodi. U srpskoj tradiciji ostaće zapamćen kao bespoštedni borac protiv turske najezde. Zbog toga, kao jedna od najznačajnijih ličnosti srpske istorije, dobija ulicu u tek oslobođenom Beogradu, 1872. godine.

Ratnik do samog kraja

Iako dočekan kao pobednik, vojvoda Vlatko nije dugo mirovao. Ohrabren još jednom pobedom nad Turcima, Tvrtko nastavlja osvajanje Dalmacije, a glavnu vojnu podršku davao mu je Vlatko. Vojvoda je ostao veran kralju i posle njegove smrti, 1391. godine, kada su se Dubrovčani upustili u pregovore sa drugim humskim županim oko prodaje župe Konavlje. Uvidevši da će ovakva samovolja velikaša oslabiti i razoriti centralnu vlast novog kralja, Stefana Dabiše, ostareli vojvoda sa Pavlom Radenovićem napada velmože i primorava Dubrovčane na pregovore, početkom 1392. godine. Nedugo potom pada u postelju i umire maja iste godine.

Kao vladara Huma i južnog Konavlja, naslediće ga sin njegovog brata Hrana, Sandalj Hranić.  

Sahranjen je u selu Boljunima, nedaleko od Stoca. Neki zapisi govore o tome da, kada je vekovima kasnije, otvoren njegov grob, u njemu pronađeno telo velikaša u opremi tog vremena. Na njemu je nedostajala samo desna šaka. Ona je prema predanju ostala na Kosovu polju.