Da ne samo ljudi, već i knjige mogu da imaju neobičnu i burnu sudbinu, govori primer Miroslavljevog jevanđelja. Prostorno kratki put od drevnog Huma do modernog Beograda, ovoj značajni svedok razvoja srpske kulture i vere je tokom prošlih vekova prešao preko Svete gore i riznica carske Rusije u Sankt Peterburgu.

Najstariji srpski ćirilični spomenik

Putovanje Miroslavljevog jevanđelja započelo je u XII veku u srednjovekvonoj Raškoj. Naručilac prepisa bogoslužene knjige carigradske crkve Svete Sofije bio je zahumski knez Miroslav, brat Stefana Nemanje. Želeći da svojoj zadužbini Crkvi Svetog Petra i Pavla pored Bijelog polja učini poseban dar, Miroslav ovaj važan posao poverava vrsnim zahumskim prepisivačima, koji ga izrađuju na staroslovenskom jeziku, srpskog izgovora, dok su za prevod korišćena pravila raškog pravopisa. 

Bogato ukrašen sa 296 minijature na 362 strane, ovaj kodeks je pisan na najfinijem belom pergamentu. U stilu pisanja i prilikom izrade minijatura, primetan je uticaj kako vizantijske, tako romaničke tradicije. Pored toga što je ovo prvi i jedini sačuvani primerak zahumske prepisivačke škole, iluminacije (ukrasne minijature, inicijali i zastavice) svrstavaju Miroslavljevo jevanđelje u red najlepših srpskih srednjovekovnih književnih dela. 

Misterija “Folia 166”

Ovo izuzetno književno delo dugo je bilo nepoznato srpskoj javnosti. Zbog toga je i nepoznato kada i čijom zaslugom ova vredna knjiga preneta iz Bijelog Polja u Hilandar. 

Datiranje porekla Jevanđelja vezuje se za upravnika Narodne biblioteke Srbije, Stojana Novakovića koji 1874. godine u Sankt Peterburgu fotografiše tajanstveni “petrogradski list”. Prepoznavši tragove srpske ćirilice, Novaković se zaintresovao za poreklo lista, ali bez uspeha. 

Danas je ovaj tajanstveni list poznat pod imenom “Folio 166”, a krivac za njegovo skrivanje u carskoj riznici je arhimandrit Porfirije Uspenski, koji je prilikom svog boravka u Hilandaru 1845. ili 1846. godine, verovatno krišom, istrgao list iz Jevanđelja i krijući ga preneo u Rusiju. 

Šta je tačno nagnalo Uspenskog na ovu kulturnu krađu, kao i mnogo toga iz istorije Jevanđelja, danas je nepoznato. Na listu se nalazi čitanje za praznik Svetog Jovana Krstitelja na dan 7. januar. Zanimljivo je da je ovo čitanje ukrašeno minijaturom na kojoj se nalazi prikaz nage Vavilonske bludnice, supruge mitskog cara Iroda koja je zahtevala od muža Jovanovu glavu. 

Poreklo ovog lista dodatno je zaintrigiralo i velikog stručnjaka za staroslovenski jezik, Ljubomira Stojanovića koji je tokom svog boravka u Hilandaru 1891. godine načinio prve prepise Jevanđelja. Ipak, svoje ime duguje Novakoviću, koji ga naziva “Miroslavljevim jevanđeljem”. 

Ovo je tek početak dugog puta koji će jedna knjiga preći u narednih pedesetak godina. 

Foto: Wikipedia / Digitalna Narodna biblioteka Srbije

Dugo putovanje kroz vekove

Uvidevši da se radi o izuzetno važnom verskom i kulturnom delu, sveštenstvo Srpske pravoslavne crkve vrši pritisak na Obrenoviće da Hilandar, koji je u međuvremenu potpao pod vlast bugarskih i grčkih monaha, vrate pod srpsku upravu. Ovo je i postignuto posle posete Aleksandra Obrenovića, 1896. godine Hilandaru, kada je kralj darivao veliku svotu novca kao bi se izmirili manastirski dugovi i povratila sprska uprava nad manastirom. 

U znak zahvalnosti, mladom kralju poklonjeno je Miroslavljevo jevanđelje, a on ga sa sobom pod budnom pratnjom vraća u Beograd. Ovaj period je obeležen brojnim nagađanjima i legendama, među kojima je najpoznatija ona o misterioznom čoveku iz Rusije koji je posle odlaska kralja došao u Hilandar sa namerom da Jevanđelje otkupi bez obzira na cenu. 

Dok su neki u povratku Jevanđelja videli znak da će doći do potpune renesanse srpske srednjovekovne države, drugi su u njemu videli loš predznak. Ovo drugo mišljenje je posebno postalo popularno kada je u noći Majskog prevrata Jevađelje nestalo iz dvorskog sefa. U narednih 11 godina, svaki trag Jevanđelja se gubi. 

Sa Jevanđeljem se Srbija susreće ponovo u osvit Velikog rata, kada kraljevski bibliotekar, pakujući za evakuaciju dragocenosti iz trezora u Beogradu u Kruševac, među ličnom dokumentacijom kralja Petra pronalazi i Miroslavljevo jevanđelje. Pitanje ko je kralju Petru poklonio Jevanđelje je i dalje nema odgovora. 

Tokom ratnih godina, Jevanđelje je pratilo sudbinu srpskog naroda i vojske. Upakovano u sanduk od dasaka, pod budnim okom blagajnika državnog trezora Stevčića, knjiga je prešla čitav put od Beograda, preko Kruševca, Niša, Kraljeva, Raške, Peći, Skadra prolazeći Albansku golgotu srpskih vojnika. Ostatak rata provelo je na Krfu, a sa pobedničkom vojskom se vraća u Beograd 1918. godine. 

Spas od vatrene stihije

U periodu između dva svetska rata, Jevanđelje ostaje u posedu porodice Karađorđević. Zahvaljujući kolekcionarstvu kneza Pavla, koji ju je 1935. godine poklonio svom muzeju, knjiga je izbegla sudbinu na stotine drugih neprocenjivih knjiga i rukopisa koji su pretvoreni u prah i pepeo prilikom nemačkog bombardovanja Narodne biblioteke, 6. aprila 1941. 

Ovde priča o Miroslavljevom jevanđelju još jednom poprima misteriozni ton. Naime, zabeleženo je da su odmah po ulasku u Beograd, Nemci grozničavo krenuli u potragu za relikvijom. Verovatno je u pozadini bila Hitlerova opsesija crkvenim i mističnim relikvijama, a burna istorija srednjovekovnog srpskog spisa i legende koje su se vezivale za njega, posebno su zaintrigirala vođu Trećeg rajha. 

Njihova potraga bila je uzaludna. U sam osvit rata, iz nepoznatih razloga, Dvor je 1940. godine predao Jevanđelje na čuvanje Narodnoj banci, koja ga početkom rata premešta u Užice. Odatle je preneto u manastir Rača, gde je tokom najvećih borbi počivalo zakopano ispod oltara. 

U strahu od pljačke i paljenja, iguman manastira početkom 1943. vraća Jevanđelje u Užice, a potom ga u najvećoj tajnosti zaposleni prenose u Beograd. Kako je knjiga preživale redovne nemačke pretrese Trezora, je još jedna misterija. Dok su jedni govorili da je Jevanđelje stalno premeštano iz trezora u trezor, po drugoj teoriji je bilo sklonjeno u računovodstvu među gomilom računa. 

Po oslobođenju, Jevanđelje je povereno na staranje Narodnom muzeju, gde naredne decenije provodi pod inventarskim brojem 1536. Neadekvatni uslovi čuvanja značajno su uticali na degradaciju stanja ovog dokumenta. Posle 1966. godine sklonjeno je u fundus Narodnog muzeja.

Danas se Miroslavljevo jevanđelje nalazi u posebnoj komori u Narodnom muzeju i izlaže tek 10 dana godišnje. I pored opsežne konzervacije izvedne 1998. godine, Jevanđelje je i dalje ranjeno. “Folio 166” se nalazi u Sankt Peterburgu. 

Ipak, posle višedecenijskih pregovora između srpskih i ruskih vlasti, odlučeno je da se nedostajući deo vrati svom vlasniku, kako bi se putovanje jedne izuzetne knjige, dugo sedam i po vekova napokon završilo.