Danas gotovo na obodu grada, zaklonjena stambenim zgradama i prometnom Vojvođanskom ulicom, nalazi se Crkva cvetog Georgija koja je za svoja dva veka postojanja bila svedok razvoja Bežanije iz seoceta u moderno naselje. Tokom svih tih decenija, u njenoj porti su se raspredale razne priče, a ponekad čak i vezivali čamci…

Zidanje Hrama Velikomučenika Georgija na Bežaniji

Nastala početkom 16. veka, Bežanija važi za najstarije naselje na teritoriji Novog Beograda. Ime je i dobila po srpskim naseljenicima koji su u to doba bežeći od turskog zuluma prešli na teritoriju Ugarskog carstva i naselili se na levoj obali Save.

Vremenom je privremeno naselje preraslo u pravo selo, da bi se početkom 18. veka dobilo i svoju prvu crkvu. Ova crkvica, napravljena od nepečene cigle i prekrivena šindrom bila je posvećena velikomučeniku Georgiju, ali u njoj nije bilo aktivne crkvene službe. Tek nekoliko decenija posle svoje izgradnje, 1753. godine je osvećena. Pored ove prvobitne crkve sazidana je i ženska crkva od cigala, a u ovom mozaiku materijala i građevinskih stilova dozidani je i zvonara.

Zanimljivo je da postoji podatak iz 1715. godine o tome da je u tadašnjoj crkvici postojala škola. Naslednik ove škole je OŠ "Jovan Sterija Popović", što je čini jednom od najstarijih, ako ne i najstarijom školom na široj teritoriji Beograda.

Današnji hram izgrađen je 1827. godine sredstvima koja su dobijena od izdavanja u zakup pašnjaka Kamendin. Ipak, ne postoje zapisi koji majstor je crkvu gradio, niti kada je završena. Crkva je sazdana u mešavini raznih arhitektonskih stilova - od neoklasicizma, preko baroka i romantizma. Prvobitne ikone nastale su u tom periodu, ali je originalni ikonostas imao sasvim drugu sudbinu. Naime, kada je 1938. godine izvršena delimična sanacija crkve usled oštećenja koje je pretrpela od topovske đuladi u Prvom srpskom ratu, originalni ikonostas prenesen je u selo Kupinovo. Njegovo mesto zauzeo je novi ikonostas čiji je autor bio slikar Andrej Bicenko.

Crkva je imala sreće da novi rat preživi bez značajnih oštećenja, ali su vreme i vremenski uslovi učinili svoje. Najnovija rekonstrukcija trajala je od 2002. do 2006. godine i tom prilikom su obnovljeni zvonik, krov, fasada, a izrađene su i nove ikone stilu srednjovekovnog freskoslikarstva na svežem malteru.

Foto: Wikipedia / Dejandanailov

Legenda o bežanijskim alasima

"Pa, dobro" - pitate se sada - "to je bila priča o crkvi, a gde su tu alasi iz naslova?"

Ukratko, alasi su nestali posle Drugog svetskog rata kada je u sklopu izgradnje novobeogradskih blokova izvršena regulacija toka rečice Galovice.

Naime, Galovica je nekada slobodno tekla od svog izvora do svog ušća u Savu, prolazeći delom svog toka i pored Crkve svetog Georgija. Ovaj kraj nekada je bio znan kao Donje polje, pošto je predstavljao najnižu tačku ovog dela savskog priobalja. Zbog toga je se Galovica udružena sa Savom tradicionalno o većim kišama i posle topljenja snega razlivala prostorom na kome se danas nalazi Novi Beograd. Ponekad su poplave toliko uzimale maha da je voda dolazila do same porte crkve. Ovo su koristili alasi sa Save koji su u njoj pravili vezove za svoje čamce, jer kao što danas poneki loše ukotvljen splav ima želju da se "provoza" do ušća, tako je nekada postojala opasnost da reka odvuče čamce.

Da je problem bio veliki, govore razni napisi po novinama još s početka 20. veka, kada su počeli prvi radovi na uređenju područja oko samog ušća. Tek šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka prosečene su nepristupačne šume, isušene bare i močvara koja je prekrivala današnje blokove od 70a do 45. Izgrađen je Savski kej koji je sprečio plavljenje novog naselja, a Galovica regulisana sistemom kanala do svog ušća u Surčinu. Vremenom su i alasi sa Save tiho nestali, ali legenda o čamcima u porti crkve i dalje opstaje.