Ponekad je teško i zamisliti kako su naši preci sticali znanja. Obdaništa, škole i fakulteti su u današnjem vremenu institucije koje se podrazumevaju. Još od najranijeg detinjstva, znamo da je obrazovanje naše pravo i naša obaveza, koju ne preispitujemo. Ipak, nekada se ono nije podrazumevalo i nije bilo dostupno baš svima. Ići u školu bila je privilegija.

Crkve i manastiri – preteče škola

Obrazovanje je u srednjovekovnoj Srbiji bilo organizovano u sklopu crkvi i manastira, gde su su se monasi, pored svog duhovnog rada, bavili i opismenjivanjem dece, ali i onih starijih. Često je put ka znanju za one najsiromašnije, a ipak talentovane vodio kroz prihvatanje monaškog čina. U to vreme, pismenost je bila privilegija dečaka, dok su u izuzetnim slučajevima i devojčice usmeravane ka učenju. Svetovne škole nisu postojale, a pored sveštenstva, vlastelini su povremeno unajmljivali učitelje pristigle iz drugih krajeva Evrope za potrebe svoje dece. Ipak, čak i među najbogatijim i najmoćnijim slojevima, učenost je bila retkost, a tek nakon otvaranja prvih pravih škola, devojčice su ušle u školske klupe.

Prva osnovna škola  

Prvi poznati spomen otvaranja škole u Beogradu vezuje se za početak XVIII veka kada je u okviru Mitropolitovog dvoga, pored Saborne crkve, osnovana Mala grčka škola. Kao što samo ime kaže, ovu školu su mahom pohađala deca grčkih trgovaca, koji su i finansirali rad škole. Sa smenom vladara Beograda, dolazi i do prvih prepreka za dalje postojanje škole. Grci se masovno iseljavaju iz Beograda posle povlačenja Turaka i dolaska Austrijanaca, čime se svrha postojanja škole gubi. Kako bi sprečio zatvaranje škole, tadašnji mitropolit beogradski Mojsije Petrović, preuzima na sebe obavezu održavanja škole. Tako je 1718. godine osnovana prva srpska osnovna škola u Beogradu. U početku je bila poznata kao Mala Srpsko-slovenska škola, da bi potom nosila naziv Varoška mala škola. Dvadeset godina kasnije, sa povratkom Turaka u Beograd, dolazi do novih prepreka za obrazovanje beogradske dece. Mitropolitov dvor je srušen 1739. godine, škola je zatvorena, a svoja vrata za učenike otvoriće tek po ustaničkom osobođenju Beograda u Prvom srpskom ustanku. Škola je u to vreme bila smeštena u zgradi u Gospodar Jevremovoj ulici, koju je delila sa novosnovanom Velikom školom. Dalji razvoj školstva zaustavlja gušenje ustanka i povratak Turaka, ali stvari kreću na bolje posle Drugog srpskog ustanka, pa se smatra da je počev od 1817. godine škola ponovo počela da radi na starom mestu, u Dubrovačkoj ulici, danas Kralja Petra I. Kada je ponovo otvorena, dobila je i novo ime – Škola kod Saborne crkve. Tokom tri veka svog postojanja, škola je više puta menjala ime: od 1878.  do 1925. godine zvala se Osnovna muška i ženska škola, zatim između dva svetska rata Osnovna škola „Kralja Petra“, pa Osnovna škola broj jedan, Osnovna škola „Braća Ribar“. Danas je znamo kao prvu i najstariju Osnovnu školu „Kralj Petar Prvi“, koja je opstala i odolela svim ratovima i društvenim uređenjima, uspešno se prilagođavajući okolnostima.

Osnivanje škola

Iako se nije nalazila na teritoriji tadašnje beogradske varoši, važno je napomenuti da je 1. avgusta 1805. godine u Ostružnici, na slobodnoj ustaničkoj teritoriji, osnovana prva svetovna škola u Srbiji. Osnovali su je Karađorđe i druge ustaničke vođe za potrebe obrazovanja svoje dece. Jedan od prvih učenika je bio Karađorđev najstariji sin Aleksa, koji će svoje obrazovanje nastaviti i u Velikoj školi u Beogradu. U varoški beogradskoj, pak, druga osnovna škola, Palilulska škola, otvorena je 1838. godine kod stare crkve sv. Marka na Tašmajdanskom groblju. Neki izvori pominju i malu devojačku osnovnu školu, sa samo tri razreda, ali nema pouzdanih podataka o njenom osnivanju. Do 1855. godine otvorena je i Devojačka osnovna škola na Terazijama. Postoji podatak ja je 1870. godine u Beogradu postojalo 15 osnovnih škola sa 1442 upisana đaka.

Prva srednja škola u Beograd

Hatišerif iz 1830. godine doneo je Srbima velike privilegije i po pitanju otvaranja škola. Na inicijativu kneza Miloša, obnavlja se rad Velike škole iz doba Karađorđa u Beogradu, koja je 1833. godine preseljena u Kragujevac. Sama Velika škola nije bila ni gimnazija, ni univerzitet, već nešto između, ali sa preseljenjem dobija naziv Gimnazija, da bi 1838. godine promenila naziv Licej, a tri godine kasnije ponovo bila vraćena u Beograd kao škola višeg ranga od gimnazije. Tada je počela izrada planova nastave i osmišljavanje programa budućeg prvog univerziteta. Istovremeno, ukazom od 18. juna 1839. godine osnovana je Gimnazija beogradska, danas gimnazija sa najstarijom neprekidnom tradicijom u Beogradu.

Licej i Velika škola dobijaju svoju zgradu

Donošenjem zakona 1863. godine, Licej menja ime u Veliku školu (Univerzitet), koja je imala tri fakulteta: Filozofski, Tehnički i Pravni. Tada je Licej prestao da postoji i kao gimnazija. Zbog sve većeg broja đaka i studenata, ukazala se potreba za novim prostorom, pošto je Konak kneginje Ljubice bio previše skučen. Iste godine, bogati trgovac Miša Anastasijević, posle propasti pokušaja da na presto Srbije dovede svoju ćerku i njenog muža, poklanja svoju velelepnu palatu pored Velike pijace za potrebe obrazovne i kulturne potrebe države. U ovom zdanju, koje i danas služi istoj svrsi, bile su smeštene Gimnazija i Velika škola, zatim Narodni muzej, Narodna biblioteka, Ministarstvo prosvete, a vatrogasna služba zauzela je mesto u visokoj osmatračkoj kuli na krovu zgrade.

Prvi fakulteti i akademije

Početkom 1905. godine, Velika škola još jednom menja svoj naziv i postaje Beogradski univerzitet, a u njegov sastav ulaze još i  Bogoslovski i Medicinskim fakultet. Dve decenije kasnije, 1926. godine u Beogradu je otvoren i prvi studentski dom, Dom "Kralj Aleksandar I" u Bulevaru kralja Aleksandra (Obrenovića), koji je bio i prvi studentski dom na čitavom Balkanu.

Ni umetničke škole nisu bile zanemarene. Početkom 19. veka počinje sa radom slikarska škola Kirila Kutlika koja je nudila, pored časova crtanja i slikanja, i večernje časove za zanatlije. Ona će 1905. godine pod upravom Riste i Bete Vukanović prerasti u prvu pedagošku ustanovu iz oblasti primenjenih umetnosti pod nazivom Umetničko-zanatska škola. Posle Drugog svetskog rata, ova škola je prerasla u Akademiju primenjenih umetnosti, a 1973. godine dobija status fakulteta. Drugi izdanak škole Riste i Bete Vukanović biće Akademija likovnih umetnosti, formirana iz Umetničke škole 1937. godine.

Na polju muzičkog obrazovanja, prva muzička škola u Beogradu osnovana je 1899. godine, na inicijativu Beogradskog pevačkog društva. Prvi direktor bio je Stevan Mokranjac, po kome škola danas nosi ime. Sistem muzičkog obrazovanja je zaokruženo osnivanjem Muzičke akademije, danas Fakulteta muzičke umetnosti, ukazom Ministarstva prosvete 31. marta 1937. godine. 

Do Drugog svetskog rata postojao je samo Beogradski univerzitet. Po završetku rata osnovani su i univerziteti u drugim većim gradovima. Prvo je otvoren Univerzitet u Novom Sadu, zatim Univerzitet u Nišu i na kraju Univerzitet u Podgorici, a u novijim godinama otvoren je veliki broj privatnih osnovnih i srednjih škola, te fakulteta i univerziteta.