Ako provedete i najmanji deo vremena u Beogradu, čućete nekoga kako hvali “Kališ”, odnosno “Kalemegdan” kao najlepše mesto u čitavom gradu, kao “njihovo” mesto, oazu tišine u sred gradske buke. Takođe je verovatno da ćete čuti izraz “srce Beograda” u ovom kontekstu. U slučaju Kalemegdanskog parka i tvrđave, ova izjava nema samo metaforičnu vrednost – zapravo je istinita. Oblasti Kalemegdanske tvrđave i parka najstariji su delovi Beograda – oni su ostaci starih vojnih logora koji su podizani na toj lokaciji zbog njenog povoljnog strateškog položaja na granici plodne Panonske nizije i Balkanskog poluostrva koja je takođe i raskrsnica puteva koji još od starih vremena se prepliću na ovoj tački i povezivali su tadašnji Carigrad (danas Solun) sa ostatkom Evrope. O vodenim putevima koje nude plovne reke Sava i Dunav koje se ovde takođe ukrštaju i da ne govorimo. Od davnih vremena se znala vrednost Panonske ravnice, pa i danas se govori da bi ona u pravim rukama mogla da hrani čitavu Evropu – a sva ta prostranstva pitome, obradive zemlje mogla su se lako strateški kontrolisati iz jedne jedine tačke. Tako je – Kalemegdanska Tvrđava.

Međutim, Kalemegdan, ili “Kališ” kako ga danas nazivaju Beograđani, prešao je dug put od svojih skromih početaka do svoga današnjeg oblika. Između ostalog postoje arheološki nalazi sa platoa Gornjeg Grada prema kojima je prvo naselje na toj lokaciji osnovano čak u Neolitskom periodu. Prvo “važnije” naselje na tim prostorima podigla su Keltska plemena koja su se ovde nastanila u povratku sa (neuspešnih) pohoda na Delfe. U dodiru sa Ilirskim i Tračkim plemenima koja su već nastanjivala ovu oblast nastao je naziv tog naselja koji predstavlja spoj Ilirskog imena Singi- i Keltske reči za “grad”, -dunum. Iako je ovo naselje oko koga se vrlo brzo razvila zemljoradnja, grnčarstvo pa čak i kovani novac uslovilo nastanak narednih, ono se nije nalazilo na samoj teritoriji Kalemegdanske Tvrđave, već u oblasti današnje Karaburme.

Foto: Pavle Kaplanec

“Temelje” današnje Kalemegdanske Tvrđave postavile su rimske Legije, od početka uvidevši značajan strateški položaj ove tačke. Između 6. i 11. godine nove ere podignut je palisadni rimski logor sa zemljanim bedemima, između ostalog i da bi se odolelo sve češćim napadima varvarskih plemena na greben ušća Save u Dunav, što je dovodilo u opasnost severnu granicu tadašnjeg Rimskog Carstva. U tom vojnom logoru dom je našla IV rimska legija, Flavija (lat. IV Flavia) koja je tu boravila od II do IV veka. Ono što je počelo kao privremeni vojni logor (od kraja I do kraja II veka), preraslo je u pravi rimski kastrum (tipični rimski vojni logor sa bedemima i četiri povezane kapije) koji je kasnije dobio i status municipijuma a potom i rimske kolonije. U relativnoj bezbednosti koju je pružalo prisustvo rimskog vojnog logora, na prostoru današnje Knez Mihajlove ulice počeo je da se razvija grad sa centralnom ulicom Via Cardo koja se podudara sa današnjom pešačkom zonom.

Tragovi prvog kastruma su malobrojni, ali ih ima. Ostaci bedema, kao i ruševine četvorougaone kule su pronađeni ispod slojeva utvrđenja koji su kasnije izgrađeni i mogu se čak i danas videti na severoistočnom bedemu Gornjeg grada. Takođe su otkriveni ostaci nekoliko konstrukcija za koje se smatra da su bila stara svetilišta, najverovatnije posvećena Mitri, Nemezi i Silvani, kao i kovačnica i oružarnica (gde su pronađene stotine starih mačeva). Takođe današnja Dizdareva (Despotova) kula u kojoj se nalazi Narodna opservatorija, u svojoj osnovi sadrži ostatke severne kule rimskog kastruma, a nedaleko od nje mogu se naći ostaci još jedne. Od nekadašnje četiri kapije kastruma, do danas su zasigurno pronađene dve: severozapadna, ojačana sa dve kule kod današnje Dizdareve kapije i jugoistočna (lat. Porta decumana), ojačana sa dve unutrašnje i dve spoljne kule čije ostatke i dan danas možete videti u „Rimskoj dvorani“ biblioteke grada Beograda.

Poslednji pomeni rimskih legija u Singidunumu datiraju pre 376. godine i ne zna se da li su one bile tu tokom Gotskih ratova. U svakom slučaju, u narednom periodu došlo je do stagnacije grada i ruralizacije sve do 441. godine kada su Atilini Huni zauzeli i razrušili sve rimske gradove pored Dunava. Podelom rimskog carstva, tvrđava je došla u posed njegovog istočnog dela, odnosno Vizantije, međutim u svom razrušenom stanju, ostala je napuštena neko vreme. Nije tačno poznato kada je ponovo ušla u upotrebu, međutim postoje zapisi prema kojima je ovde postojalo utvrđeno naselje sredinom IX veka. Smatra se da se lokalno stanovništvo uselilo u ostatke tvrđave da bi pobeglo od neprestanih napada varvarskih plemena i na brzinu je utvrdili koristeći ostatke drugih ruševina. Ovo naselje je verovatno zauzimalo prostor zapadnog ugla nekadašnjeg utvrđenja (gde će kasnije biti izgrađen vizantijski kastel i Despotov grad) i citadelu utvrđenu kamenom, a sve ovo bilo je opasano zemljanim bedemima i palisadama sa suvim rovom, što je bilo tipično za evropska utvrđenja tog doba. Ostaci ovog rova nađeni su tek 2012. godine.

Prema zapisima Vizantijskog cara Konstantina Porfirogenita koji je takođe bio istoričar, Srbi stižu do Singidunuma negde oko 630. godine i nastanjuju Balkan. Pošto je ranovizantijska tvrđava bila izgrađena od čistog, belog krečnjaka koji se nadaleko video pod suncem panonske ravnice, Sloveni su je prozvali Beli Grad, to jest kasnije Beograd. Nije tačno sigurno kada je na ruševinama antičkog grada nastao sam grad, ali se nagađa da je do toga došlo na prelazu iz VIII u IX vek, a prvi put se napismeno pominje kao ime grada 16. aprila 878. godine u pismu koje je rimski patrijarh Jovan VII bio uputio bugarskom kanu Borisu.

Tokom narednih stoleća, Beograd i njegova tvrđava prelazili su iz poseda u posed između Mađarske, Bugarske i Vizantije koja je uspela da povrati grad posle pada Samuilovog carstva 1018. godine. To je učinilo grad važnom isturenom tvrđavom na samoj granici Vizantije duž Dunava, zbog čega je grad dodatno utvrđen i njegovi bedemi obnovljeni.

Početkom IX veka dolazi do drastičnih promena na ovim područjima – avarski kaganat nestaje, a u delovima Panonije uspostavlja se franačka vrhovna vlast. Za to vreme istočno od Beograda jača Bugarska i već u tridesetim godinama IX veka napreduje ka severozapadu i preuzima grad. Zbog svog povoljnog položja na granici sa Francima, tvrđava je i te kako imala ogroman strateški značaj za Bugarsku.

U XI i XII veku, Beograd je u rukama Vizantije i u ovom periodu više puta je rušen i ponovo izgrađivan. Za vreme trećeg krstaškog rata, oko 1189. godine, Beograd je bio stecište krstaške vojske Fridriha I Barbarose. Kada je za vreme vladavine Manojla I Komnina ponovno uspostavljena granica na Dunavu, Beograd je još jednom dobio ojačanje svojih utvrđenja. Izgrađeno je više kula i bedema i deltoidni kastel u Gornjem gradu. U XII veku Ugri su kontrolisali Beograd sa par manjih prekida.

Beograd prvi put dospeva u srpske ruke krajem XIII veka u vreme kralja Dragutina, koji je bio oženjen Katarinom, kćerkom ugarskog kralja Stefana V. Pošto se on na saboru u Deževu 1282. godine odrekao prestola u korist svog mlađeg brata, sredinom 1284. dobio je na upravu Mačvu sa Beogradom. Ima vrlo malo podataka iz ovog perioda - poznato je da je vizantijska princeza i srpska kraljica Simonida posetila grad verovatno 1315. godine, kada se poklonila ikoni presvete Bogorodice koja je smatrna čudotvornom i bila cenjena kao najveća svetinja Beograda još od sedamdesetih godina XI veka. Sve do Dragutinove smrti Beograd je ostao u srpskoj upravi. Kralj Milutin je marta 1316. zauzeo oblast kojom je vladao njegov pokojni brat i uspeo da je zadrži do 1319., kada su Ugri osvojili Beograd. Kasniji srpski vladari – Stefan Dušan i knez Lazar pokušavali su godinama kasnije da povrate grad, međutim bez uspeha. Grad je do početka XV veka ostao u rukama Ugarske.

Posle bitke kod Angore koja se odigrala 1402. godine, sin kneza Lazara, Stefan Lazarević dobija titulu despota od vizantijskog cara a od Žigmunda, ugarskog kralja, i Beograd na upravljanje. I tako je, posle godina neuspešnih pokušaja osvajanja, Beograd diplomatskim putem postao prestonica srpske države, a takođe i centar ekonomije i kulture. Grad je bio u teškom stanju, prema rečima Konstantina Filozofa, razrušen i zapušten, ali Despot Stefan je odmah preduzeo korake ka njegovom obnavljanju. Pre svega ponovno su izgrađena utvrđenja, zatim bedemi i kule. Beograd je podeljen na Donji i Gornji grad i okružen dvostrukim zidinama sa kulama i jarkom. U Gornjem gradu, gde je nekada bio rimski kastel, izgrađen je despotov zamak, dodatno utvrđen zidovima s kulama i rovom, kao i pokretnim mostom preko istog. U samom zamku nalazio se dvor, kule Bojša i Nebojša, biblioteka, domovi vlastele, kapela i riznica.

Međutim ubrzo potom usledili su i prvi napadi na dragoceni položaj beogradske tvrđave. Po prvi put Beograd se odbranio od napada turaka 1440. godine. 1456. godine usledio je drugi veliki pohod na Beograd koji je preduzeo sultan Mehmed II, osvajač carigrada. Velika borba usledila je i na rekama i na kopnu, međutim Beograd je ponovo uspeo da se odbrani i postao poznat kao „Antemurale Christianitatis“, odnosno „bedem hrišćanstva“. Tek trećim pohodom, 1521. godine, koji je preduzeo sultan Sulejman Veličanstveni, Beograd je konačno pao u turske ruke i postao njihovo uporište za dalje prodore ka središtu evrope. Naziv „Kalemegdan“ (kale – grad, megdan – polje) Turci su dali gradskom polju odmah ispred Tvrđave, dok su brek gde je sama tvrđava bila podignuta nazivali „fićir bair“, „breg razmišljanja“. Od velikog broja građevina koje su Turci podizali na Beogradskoj tvrđavi, do danas je očuvana česma Mehmed-paše Sokolovića iz druge polovine 16. veka i turve Damad Ali-paše iz 18. veka. Beograd, a sa njim i tvrđava, ostali su pod turskom vlašću dva veka sve dok Austrija nije zavladala Beogradom 1688. godine. Međutim to je potrajalo samo do 1690. kada Turska ponovo zauzima grad. Dok je trajala opsada jedna od turskih bombi pogodila je kulu u Gornjem gradu i požar se raširio na barutni magacin što je izazvalo ogromnu eksploziju u kojoj je stradalo hiljadu ljudi a zamak Despota Lazarevića je bio potpuno uništen. Pošto su osvojili grad, Turci su nastavili rad na obnovi utvrđenja koji je Austrija bila započela po projektu arhitekte Andreja Kornara. Od 1717. do 1739. Beograd je ponovo u Austrijskim rukama i odmah se pod nadzorom pukovnika Nikole Doksata de Moreza počinje na izgradnji novih bedema sa bastionima i zemljanim nasipima.

Posle toliko napora i sredstava uloženih u izgradnju i nadogradnju tvrđave, nije ni čudno da je na kraju postala jedno od najsnažnijih vojnih uporišta u Evropi. Uprkos tome grad ponovo dospeva pod tursku vlast 1739. godine i to bez sukoba, potpisivanjem Beogradskog mira. Beograd je bio u Austrijskim rukama samo još jednom – 1789. godine, ali već 1791. Austrijanci napuštaju grad po potpisivanju Svištovskog mira dok je janjičarima bio zabranjen ulazak sve do početka 19. veka kada ubistvom zapovednika Hadži Mustafa-paše uspostavljaju svoju vlast u gradu i okolini. Upravo su janjičarska strahovlada i događaji oko seče knezova doveli do buđenja nacionalne svesti što je na kraju uslovilo podizanje Prvog srpskog ustanka 1804. godine na čijem čelu je bio Karađorđe Petrović.

Ustanici osvajaju varoš 1806., a tvrđavu početkom 1807. godine ali uprkos tome ustanak je propao 1813. i Turci ponovo dolaze u posed tvrđave sve do njihovog konačnog odlaska. Upravo na Kalemegdanu je izvršena primopredaja ključeva grada od turskog komandanta Beograda knezu Mihailu Obrenoviću, u aprilu 1867. godine. Turska vojska smenjena je srpskom i naša zastava podignuta je pored Turske. Posle ovih događaja tvrđava gubi značaj koji je imala kao vojno uporište.

Uređenje gradskog polja (Kalemegdana) u park koji poznajemo danas otpočelo je 1869. godine. U martu 1891. izgrađene su staze i posađeno drveće dok je 1903. sagrađeno Malo stepenište prema Francuskoj ulici, za koje je projekat izradila prva žena arhitekta u Srbiji, Jelisaveta Nančić. Posle je usledila izgradnja i Velikog stepeništa 1928. po projektu Aleksandra Krstića. Sve preživele stare građevine bile su potpuno porušene unutar zidina za vreme Prvog svetskog rata a i bedemi su pretrpeli znatna oštećenja. Radovi su ipak nastavljeni i između dva svetska rata park je konačno poprimio izgled koji poznajemo danas. Uređeno je veliko savsko šetalište od koga Veliko stepenište vodi ka Kralj kapiji i tada novopodignutom spomeniku Pobedniku. U to vreme su započela i najranija arheološka istraživanja koja su dovela do velikih otkrića koja se i danas nastavljaju. Tvrđava sa Kalemegdanom pod zaštitom je države od 1946. godine.