Potpis Andre Stevanović nalazio se na projektima najpoznatijih beogradskih zdanja. Bio je jedan o osmorice prvih profesora Beogradskog univerziteta i kroz svoj pedagoški rad ostavio je značajan trag na generacije beogradske i srpske intelektualne elite.

Tokom čitavog života živeo je, radio i stvarao u svom rodnom gradu na čije je vizure ostavio neizbrisiv trag.

Foto: Wikipedia / PedjaNbg

Jedan od neimara Beograda

Andra Stevanović rođen je u porodici državnog činovnika Joce Stevanovića, 24. novembra 1859. godine u Beogradu. Od osnovne škole do tehničkog fakulteta držao se prestonog grada. Kako je tadašnje vreme nalagalo, dalje školovanje nastavio je na prestižnom politehničkom fakultetu u Berlinu i stekao je znanje i praksu.

Značajan doprinos razvoju mlade srpske države upravo su davali "berlinski đaci". Većina njih je studirala arhitekturu i građevinu, jer slabo industrijski razvijena zemlja tražila je najbrži način kako bi iskoračila prema Evropi. Neimarstvo je industrijska grana, i tada, koja je najvidljivija u realizaciji, jer izgradnja infrastrukture, komunikacijskih objekata i urbanizacija, ne samo da vodi ka modernizaciji zemlje, već za sebe veže i razvija i ostale privredne grane.

Kasnije, "Berlinci" su naučeno na politehnici, ne samo primenili u dugogodišnjem pedagoškom radu, već su bili lokomotiva privrednog i industrijskog razvoja mlade države. Mostovi, građevine, železnica, bili su temelji nove države, a mnoge njihove inovacije i patenti i danas su u upotrebi. Andra je diplomirao i položio državni ispit, što ga je svrstalo u red najuspešnijih graditelja. Naime, tu privilegiju Berlin je davao malom broju stranaca.

Foto: Milena Arsenić

Utemeljio je Beogradski univerzitet

Po povratku u Srbiju, kratko je radio u Ministarstvu građevine, da bi zatim bio izabran za redovnog profesora Tehničkog fakulteta Velike škole, gde radi do penzije. Sa još sedam profesora Beogradskog univerziteta, imao je tu privilegiju 1905. godine da bira ceo ostali nastavni kadar.

Andra Stevanović celi svoj radni vek, do 1924. godine posvetio je radu sa studentima. Njegovi savremenici svedoče o tome da je tokom karijere odbio mnoge daleko privlačnije položaje, ostajući dosledan obrazovanju i stvaranju preko potrebnih akademskih građana tadašnje Srbije. Isticao se i u nesebičnoj podršci studentima u pozivu za koji su se opredelili. Imao je veliko znanje koje je umeo da prenese budućim akademcima. Kažu da ga je upravo ta ogromna energija koju je ulagao u radu na fakultetu, onemogućila da više pruži u oblasti projektovanja i proučavanju starih crkvenih spomenika, čime se pored pedagogije bavio.

Nije mnogo projektovao, ali ono što je uradio i danas daje poseban pečat Beogradu i gradovima Srbije, a traje do dana današnjeg. Poznavaoci je svrstavaju u najreprezentativniji objekat u duhu secesije i francuskog dekorativizma beogradske arhitekture, monumentalno zdanje najviše naučne institucije u Srbiji, zgradu Srpske akademije nauka i umetnosti, tada zdanje Srpske kraljevske akademije, koju je projektovao sa Dragutinom Đorđevićem, u periodu od 1912. do 1924. godine. Narodni muzej radio je zajedno sa Nikolom Nestorovićem, kao i zdanje Beogradske zadruge.

Posebno arhitektonsko delo, koje su zajedno uradili Andra i Nikola, je kuća trgovca Svetozara Stamenkovića, poznata u narodu kao "zgrada sa zelenim pločicama" na uglu ulice Kralja Petra i Uzun Mirkove ulice, projektovana u duhu nove secesije, koju odlikuju polihromni materijali, zelene keramičke pločice u čije su površine skladno uklapljeni dekorativni elementi. Uz kombinovanje i raspored ukrasnih detalja i motiva predstavljali su nešto novo u arhitekturi Beograda. Njegovi projekti su Prizrenska bogoslovija i crkva Svetog Save u Kosovskoj Mitrovici.

Za potrebe svoje porodice, izgradio je kuću u ulici Kneginje Ljubice na broju 21. Ovo je istovremeno bio i njegov prvi samostalni projekat, kao i jedna od prvih vila beogradske elite koja je krajem 19. veka polako počela da naseljava deo varoši na dunavskoj padini koju su nekada isključivo naseljavali Turci. 

Foto: Nikolina Radovanović

Akademik i počasni doktor

Član Srpske kraljevske akademije postaje 1910. godine. Bio je dugogodišnji sekretar Umetničkog odeljenja, a kada je otišao u penziju, dobio je titulu počasnog doktora nauka Beogradskog univerziteta. Andra Stevanović će ostati upamćen i po aktivnom učešću u javnom i društvenom životu prestonog grada i države. Umro je 15. novembra 1929. godine u Beogradu posle povratka sa jednog od studijskih putovanja.