Risto Odavić je bio profesor, književnik, šef Presbiroa Ministarstva inostranih poslova, narodni poslanik, upravnik Državne Arhive, kulturni radnik, prevodilac, novinski izdavač i dramaturg. Svu svoju nepresušnu energiju stavio je u funkciju srpstva. U znak sećenja na svoje roditelje, osnovao je i fond u korist Srpske akademije nauka.

"Jedino se kroz obrazovanje, kulturu i umetnost možemo boriti za bolje društvo"

Svojim delima i radom za "otečestvo", Risto Odavić spade u grupu Hercegovaca koji su ostavili dubok i značajan trag u srpskom narodu. Zajedničko ovim ponosnim patriotama, poteklim sa hegovačkog kamena, jeste veliki doprinos srpskom narodu i matici Srbiji, kroz borbu za oslobođenje od turske tiranije, razvoja mladog srpskog društva, modernizaciji i školovanju novih generacija koje su sa sobom donele Evropu u ove naše krajeve.

Rođen je 1870. godine u dobrostojećoj, tada već beogradskoj, patrijahalnoj porodici. Njegov otac Jovan, rođen u selu Lugu kod Trebinja, trgovac, doselio se u prestonicu pedesetih godina 19. veka. Bio je član trgovačkog, odnosno, kako se tada ustalio turcizam, "Boltadžijskog esnafa", a posle i esnafa duvandžijkog. Imao je i kožarsku radnju, a u Knez Mihailovoj ulici izgradio je kuću na sprat "sa dućanima". Sve ovo ukazuje na društveni status Jovana Odavića, kao dobrostojećeg imućnog beogradskog gospodina.

Godine 1870. rodio se Risto i odrastao u takvom porodičnom okruženju. Osnovno obrazovanje stiče u školi kod beogradske Saborne crkve, a posle mature završava Veliku školu, istorijsko - folozofski odsek. Već kao učenik pokazuje talenat za pisanu reč, piše pesme koje objavljuje u đačkim časopisima, a kasnije i u listu "Otadžbina", pa se može slobodno reći da je pisanje bilo deo njegovog odrastanja. Njegove pripovetke, književni, a kasnije i politički članci, često su bili objavljivani u tadašnjoj štampi. Bavio se i prevođenjem sa ruskog, francuskog i nemačkog jezika.

U gimnaziji, kažu da je bio jedan od omiljenih profesora, osniva đačko književno društvo "Javor". Odavić učestvuje u svim nacionalnim, rodoljubivim i kulturnim pokretima. Mladoj srpskoj državi bili su neophodni kadrovi iz svih sfera života, pa ga Vlada Srbije šalje na usavršavanje na godinu dana u Lajpcig, gde studira etnografiju i dijalektologiju. U Beogad se vraća 1898. godine.

Foto: Digitalna NBS - Risto Odavić u mladosti

Ljudi koji su obeležili ne samo svoju epohu

Potrvđujući činjenicu snažne angažovnosti u kulturnom i prosvetnom životu tadašnje Srbije, bio je član Srpske književne zadruge od osnivanja 1892. godine, a deo je i prve uprave Srpskog književničkog društva, u kojoj su pored ostalih bili Jovan Skerlić i Simo Matavulj.

List "Novu Iskru", osniva i uređuje od 1899. godine. Za "Iskru" su pisali gotovo svi prvaci srpske i jugoslovenske slobodne misli o prelazu vekova. Pored toga što list otvara prostor autorima od "pera", Odavić objavljuje i stare rukopise domaćih pisaca, narodne pesme. List prati kulturnu scenu i donosi pozorišne kritike, piše o pozorišnom životu, kroz prikaze i ocene knjiga, građansku liriku i bibliografske priloge o književnosti uopše.

Risto je bio veliki poklonik fotografije, za ono vreme "novotarije". Tako da "Nova Iskra" ulazi u istoriju novinarstva, jer Rista na stranice lista uvodi fotografiju kao nezavisnu formu, i 1902. prvi u Srbiji objavljuje fotografiju u tehnici trobojne štampe. "Naše dike" je rubrika u "Iskri" u kojoj su objavljivane i analize, prve kritike i recenzije fotografija kod nas. Zaljubljenik u fotografiju, sakupljač starih fotorafija, član odbora Kluba fotografskih amatera u kome su, pored ostalog bili i Jovan Cvijić i Dragutin Deroko, radi na popularizaciji fotografije na ovim prostorima. Kao saradnik piše za "Politiku", "Zvezdu", "Samoupravu". Tekstove objavljuje i "Bosanskoj vili", "Brankovom kolu", "Samoupravi". Uređivao je i list za nauku, književnost i društveni život "Delo", kao  i "Srpske novine".

Risto je bio veoma cenjen pogotovo među svojim beogradskim zemljacima Hercegovcima. Kao književnik i pripadnik hercegovačkog roda družio se i sarađivao sa Svetozarom Ćorovićem, Aleksom Šantićem i drugima.

Dani u Narodnom pozorištu

U dva navrata radi kao dramaturg Narodnog pozorišta u Beogradu, od 1902. do 1903. i od 1907. do 1909. godine. U nacionalnom teatru prevodi i piše drame. Starao se, zajedno sa upravnikom, i o onome šta će se izvesti na "daskama koje život znače", repertoaru nacionalne pozorišne kuće. Iz njegovog pera izašla je i dramska triologija "Duh naših duhova", "Hej Sloveni", "Pod krstom" i "Posle oslobođenja". U isto vreme prikuplja istorijsku građu o srpskim pozorišnim stvaraocima koju objavljuje u "Narodnoj enciklopediji" priređenu od Stanoja Stanojevića. 

Srpska "majka"

Odavić u Velikom ratu deli sudbinu srpske vojske i naroda, prolazi kroz Albansku golgotu. Veliki broj srpske nejači delio je sudbinu odraslih prelazeći Prokletije po najačajoj zimi. Ristu šalju u Pariz gde organizuje Kancelariju za zbrinjavanje, prihvatanje i školovanje srpske izbegle dece. U isto vreme, svestan činjenice važnosti pisane reči, zaštite i čuvanja kulturne baštine, u Francuskoj proučava organizaciju narodne biblioteke, arhiva, muzeja, pozorišta. U gradu "svetlosti", na francuskom objavljuje "Bibliografiju o Srbima, Hrvatima i Slovencima" kao i zbirku narodnih poslovica. Šest godina po okončanju Prvog sveskog rata 1924. godine, objavljuje delove pismenih zadataka dece o kojoj se brinuo u Francuskoj, zbirku uspomena "Nada srpske golgote", svojevrsno svedončanstvo o njihovoj ratnoj patnji.

Kao šef Presbiroa ministarstva inostranih poslova, Risto se vraća u Srbiju 1918., a 1920. godine postaje upravnik Državne štamparije. Biran je i za narodnog poslanika i sekretara Ustavotvorne skupštine u Banjalučkom okrugu. Godine 1923. menja Branislava Nušića na mestu načelnika Umetničkog odeljenja u Ministarstvu prosvete. Nušić se, na sopstveni zahtev, penzionisao.

Grafika: family-balkan.ru - Nacrt zgrade Državnog Arhiva

Arhiv kao kruna uspešne karijere

Tokom Prvog svetskog rata u dobroj meri je stradao arhivski fond Srbije, jer su se austro-ugari "iz petnih žila" trudili da izbrišu sve što je sačinjavalo "kolektivno pamćenje" jednog naroda. Odavić je iskustvo stečeno tokom boravaka u Evropi, dva puta stavio u službu naroda kao direktor Državnog Arhiva. Prvi put odmah nakon rata i 1924.godine. Prikuplja građu i osniva arhiv u Skoplju i Novom Sadu.

Prilikom boravka u Briselu, gde prouča načine konzervacije arhivskih dokumenata i belgijsku Nacionalnu arhivu, dolazi do ideje o izgradnji Državnog arhiva u Srbiji. Na zemljištu dobijenom od opštine Beograd, između pravnog i tehničkih fakulteta, a po projekatu Nikole Krasnova 1928. godine zdanje je stavljeno pod krov. Objekat je proglašena za nepokretno kulturno dobro.

Smrt ga je zatekla "na nogama", onako kako je i živeo

Krajem 1929. odlazi u penziju. Tri godine kasnije, 1932. na proslavi 50 godina rada đačke literarne družine "Javor", nakon održanog govora umire u jeku burnog aplauza i klicanja prisutnih. 

Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu, gde je na grobnici postavljeno poprsje, delo Simeona Roksandića, jednog od najznačajnijih srpskih skulptora, predstavnika srpskog akademizma. Risto je, za svoj rad, odlikovan Ordenom Svetoga Save, Ordenom Belog orla i Ordenom Legije časti.

"Fond Jovana i Julijane Odavić"

Risto je, u znak sećanja na roditelje, osnovao "Fond Jovana i Julijane Odavić", čijom imovinom je raspolagala Akademija nauka. Fondom je obuhvaćen značajan pisani materijal koji je skupljao tokom života od rukopisa njegovih dela, dokumenata Narodnog pozorišta, lična prepiska, fotografije, kao i prepisi starih dokumenata koje je skupljao tokom svoje karijere. Biografiju Riste Odavića piše njegova supruga Anđelija 1949. godine, a rukopis je pohranjen u Ličnom fondu Odavića u Arhivu Srbije, koji je 1994. godine proglašen za kulturno dobro od izuzetnog značaja.