Istorija Beograda može se sažeti u nekoliko reči: duga je gotovo 7 hiljada godina, oko njega je vođeno 115 ratova, a do temelja je rušen 44 puta i isto toliko puta se rađao iz pepela. Početak XIX veka, kada su ga Karađorđevi ustanici prvi put oslobodili, putopisac opisuju kao varoš kamenih, kaldrmisanih ulica prepunih guštera i zmija. 

Zapuštena varoš na obodu carstva

S kraja osamnaestog i početka devetnaestog veka, plamen buđenja nacionalne svesti nezaustavljivo je buknuo u porobljenoj Srbiji. Karađorđevo burno doba, prvi i Drugi srpski ustanak, označili su kraj osmanske porobljenosti na ovim prostorima. Dahije i seča srpskih knezova, i viđenijih ljudi doveli su do dizanja, 1804. godine Prvog srpskog ustanka. 

Ustanak je, pored oslobođenja srpskih krajeva, imao i jedan, nacionalni, slobodarski cilj – osobođenje Beograda. A borbe za prestonicu nisu bile nimalo lake. Karađorđevi ustanici, nakon opsade, varoš osvojiše 1806, da bi Beogradska tvrđava pala 1807. godine. Beograd stade srpskim simbolom slobode. Ustanici, kažu da ih je bilo 25.000, zatekoše polunapušten grad, u dobroj meri razrušen. 

Naime, Turci su u strahu od ustanika, masovno napustili grad, a na napuštena imanja i zdanja počeli su se doseljavati Srbi. Zanatlije iz “preka”, viđeniji i učeniji ljudi sa prostora današnje Vojvodine, stizali su u Beograd, među njima Dositej Obradović, Sima Milutinović i mnogi drugi. 

Beograd, do tada učmala turska mahala na obodu carstva, ubrzano se pretvara u značajan privredni, kulturni i pre svega trgovački centar. Niču dućani s novim vlasnicima. Trguje se tekstilom, prehrambenom robom. Srpska vlast stimuliše naseljavanje domaćih trgovaca i tako podstiče oživljavanje privrede u ustaničkoj zemlji. Najzastupljenija roba su bili zejtin, šećer, kafa, te pamučne i vunene tkanine, svila.

Ali je to i Beograd, koji sa današnjim ima sličnosti, možda jedino u tvrđavi. Sve ostalo je podsećalo više na neku orijentalnu sredinu, sa nebrojnim džamijama, kažu bilo ih je više od 70, sa polupustim kućama. A te kuće, kamena zdanja i udžerice sa dvorištima, bile su odraz ekonomskog položaja običnog naroda, koji nije bio nimalo zavidan. Ustanici, predvodnici “novih beogradskih vetrova”, uređuju i svoju novoosvojenu zemlju. Ustanovljavaju i ustaničku vladu, zaseda Praviteljstvujušći sovjet 1807.  godine. Dositej Obradović, godinu dana kasnije, osniva prvu Veliku školu, temelj današnjeg Beogradskog univerziteta.

Nevolje ruskog poslanika u Beogradu 

U toj i takvoj Srbiji, u Beogradu, u službi Rusije kao poslanik, boravi od 1807. do avgusta 1809. godine fanariotski Grk, pripadnik grčke carigradske elite, Konstantin Konstantinovič Rodofinikin. On je odmah po dolasku Karađorđu i ustaničkim vođama predstavio koncept ustavnog uređenja zemlje “Osnovanije Praviteljstva Serbskago”.

 I nije sve išlo tako glatko kako bi se moglo očekivati. Na prvom susretu sa Voždom, zamalo da se konzul provede kao “bos o trnju”, kažu još i gore. Sa te prve ejudencije vratio se preplašen i za svoj život. Jer kada ga je Karađorđe video obučenog u skupo gizdavo odelo, kako ga opisuju, po carigradskoj poslednjoj modi, Voždu je pao “mrak na oči”. Srbija je od Rusije očekivala oružje i municije, a Rodofinikin je, onako nakinđuren, došao i sa ruskim zahtevima uređenja zemlje, zahtevajući da Rusija nametne kako njome upravljati, a pogotovu kako ograničiti voždovu vlast. Sve to kod Karađorđa, čije se kubure još uvek nisu ohladile od ustaničkih bojeva, izazvalo je burne reakcije. A Voždov temperament, preka narav, žestoko reagovanje i prema najbližim, po čemu je bio poznat, bili su povod da konzul godinu dana kasnije u tajnosti i napusti Srbiju. Bio je to poveliki diplomatski skandal tog vremena.