Geografski položaj Beograda, koji je od vajkada predstavljao kapiju Balkana, odredio mu je sudbinu i tokom 11. i 12. veka. Ugarska je pokušavala da prodre na Balkansko poluostrvo, a to je ujedno bilo poslednje što je Vizantija želela. Tokom više od jednog veka, Beograd je bio cilj za koji su se žestoko borile dve izuzetno jake sile, te je grad u više navrata razaran i obnavljan. Uz to, Beograd se tih godina našao i na putu nebrojenim hordama krstaških ratnika.

Pobuna protiv grčke crkve

Slovensko carstvo cara Samuila konačan slom doživelo je padom Sirmijuma pod vizantijsku vlast. Organizaciju vlasti u tek pripojenim oblastima na granici sa Ugarskom, car Vasilije II je poverio jednom od svojih najboljih vojskovođa, Konstantinu Diogenu. Umesto Samuilovom patrijarhu, beogradska episkopija je pod vizantijskom vlašću bila podvrgnuta ohridskom arhiepiskopu.

Nezadovoljno zbog sve većeg uticaja grčke crkve, kao i zbog uvođenja poreza u novcu umesto u naturi, slovensko stanovništvo se pobunilo protiv Vizantije.

Ustanak je 1040. godine poveo Petar Deljan, koji je tvrdio da je unuk cara Samuila, što je u velikoj meri pomoglo u pridobijanju pristalica. Sedište ustanika je bio Beograd, gde se Deljan proglasio za cara. Odatle, Moravskom dolinom ustanici su se uputili ka jugu i bez borbe osvojili Niš i Skoplje. Težište borbe je preneto ka unutrašnjosti carstva, te je Beograd ostao po strani i izgubio na značaju.

Budući da je ustanak vrlo brzo ugušen, Beogradom je već naredne godine ponovo zavladala Vizantija

Ugarska opsada Beograda

U drugoj polovini 11. veka Ugarska je bila sve agresivnija i sve češće osvajala vizantijske teritorijie. Prva na udaru je bila oblast Sirmijuma.

Pod carom Salomonom 968. godine i Beograd je na kratko pao u ugarske ruke, ali su ga Vizantijci vrlo brzo vratili pod svoju vlast.

Poslednjih decenija 11. veka Beogradom je upravljao duks Nikota ili Nikita, koji je još označavan i kao Princeps Bulgarorum, što predstavlja relikt iz doba bugarske vladavine ovim prostorom. Uostalom, Beograd je u to vreme nazivan Albae Bulgarie.

Vizantija je 1071. godine na jugu carstva vodila žestoke bitke sa Seldžucima, koji su caru Diogenu Romanu naneli istorijski poraz kod Mancikerta. Ranjivost carstva, iskoristila je Ugarska koja je predvođena carom Solomonom i hercegom Gejzom krenula u žestok napad na Beograd.

Opsada je trajala gotovo tri meseca. Branioci, sa duksom Nikotom na čelu, srčano su se borili i odolevali napadima sve dok god su se bedemi držali. Kada su ugarske čete prodrle kroz zidine požarom zahvaćenog grada, iscrpljeni branioci nisu imali drugog izbora do predaje.

Noseći srebrnu ikonu Bogorodice na čelu povorke, Duks Nikota je oslobodioce preveo u zarobljeništvo, u protivnički tabor. Po zauzimanju grada, ugarska vojska je za sobom ostavila pustoš.

Ubrzo je sklopljen mir, te je herceg Gejza oslobodio hrabre branioce Beograda.

Po svoj prilici, ugarska vladavina Beogradom nije dugo potrajala, ali nije poznato kada i kako se ponovo našao pod vizantijskom vlašću.

Dolazak krstaša

Kada je papa urban II na Klermonskom saboru 1095. godine pozvao vernike u borbu protiv osvajača Hristovog groba, Zemun se nalazio pod ugarskom, a Beograd pod vizantijskom vlašću. I jedan i drugi grad bili su mete pljačkaških pohoda krstaških odreda.

Tokom 1096. godine kroz Beograd su prošle tri grupe krstaša. Najpre je prošla skupina ratnika pešaka koju je predvodio Valter, zvani Bez Imanja. U Ugarskoj su krstaši imali dozvolu da kupuju hranu, te prolazeći kroz nju nisu harali lokalno stanovništvo. Međutim, jedna grupa je u Zemunu ipak izazvala teške incidente. Želeći da spreči sličan scenario, zapovednik Beograda krstašima nije dopustio ulaz u grad. Ipak, do krvavih sukoba je došlo u okolini grada, budući da su krstaši otimali stoku meštanima, te su se ovi latili oružja.

Tek što su se rešili Valterovih trupa, na horizontu su se pojavili odredi Petra Pustinjaka, koji su odmah žestoko napali Zemun. Nakon petodnevne krvave borbe, krstaši su osvojili i opustošili Zemun. Zanimljiva je činjenica da je duks Nikota, koliko je to blio u njegovoj moći, pomagao ugarskog zapovednika Zemuna.

Uvidevši ozbiljnost situacije i procenivši da ne može da parira takvoj sili, Nikota je naredio evakuaciju grada. Stanovništvo se sa pokretnom imovinom, pre svega stokom, razbežalo po planinama, dok se vojska povukla u Niš.

Krstaši su zatekli pust Beograd i produžili ka jugu, gde su nastavili sa pljačkanjima.

U jesen 1096. godine, Zemun i Beograd su videli još jednu krstašku vojsku, po svemu drugačiju od prethodnih. Bila je to velika, organizovana i disciplinovana vojska najelitnijih francuskih vitezova, predvođena Gotfridom Buljonskim. Desitine hiljada ratnika je prošlo kroz Beograd bez ijednog incidenta.

U 12. veku odnosi između Ugarske i Vizantije vrtoglavo su se zatezali. Stanovnici Braničeva su napali i zlostavljali ugarske trgovce, što je ugarski kralj Stefan II iskoristio kao povod za iznenadni napad na Beograd koji je 1127. do temelja razoren. Ugarski kralj očigledno nije računao na mogućnost da trajno zadrži Beograd pa je naredio da se grad razruši, a kamenje zidova prenese preko reke i upotrebi za izgradnju Zemuna. I ovom prilikom ugarska vojska je prodrla duboko na vizantijske teritorije.

Na vest o napadu, car Jovan Komnin prikupio je kopnenu vojsku i rečnu flotu i krenuo u ofanzivu na Ugarsku i potpuno je porazio, osvojivši tom prilikom i Zemun i Srem. Nakon ovih borbi, Vizantija je uspevalala da održi granicu na Dunavu i odbrani svoje važne gradove - Braničevo i Beograd.

Tokom 1147. Godine kroz Beograd su prošle krstaške ekspedicije nemačkog kralja Konrada III, a odmah zatim i francuskog Luja VII. Kako kaže jedan izvor, krstaša je bilo više nego peska u moru. Međutim, oni su samo mirno prošli kroz Beograd.

Od Manojla do Barbarose

Ugarsko - vizantijski odnosi posebno su bili zaoštreni tokom vladavine Manojla I Komnina, koji je 1151. godine iz Beograda krenuo u ofanzivu na Srem i osvojio Zemun. Tom prilikom kamenje iz Zemuna je vraćeno u Beograd, zarad njegove izgradnje. Narednih godina, vojska je uglavnom polazila iz Beograda, ali su se borbe vodile van njegovog područja. Međutim tada je došlo do izvesnih promena u upravi ovih oblasti.

Car Manojlo je za duksa ovog važnog područja postavio svog bliskog rođaka Andronika Komnina. On je težio uzurpaciji carske vlasti i u tome je tražio pomoć neprijatelja. Za podršku u borbi za tron, Andronik je ugarskom kralju nudio ustupanje pograničnih oblasti kojima je upravljao. Nešto kasnije, Andronik Komnin je pokušao da izvrši atentat na cara i tom prilikom bio uhapšen. Međutim, za vreme njegovog upravljanja Beogradom, kod dela beogradskog stanovništva je stvoren animozitet prema caru Manojlu, te dolazi do pobune i pokušaja otcepljenja Beograda od Vizantije. Car je čuo za ovu pobunu i uspešno je ugušio.

Do novih sukoba dolazi 1164. kada je car Manojlo krenuo u ofanzivu na Srem. Tokom trogodišnjih borbi Ugarska je češće bila u defanzivi. Ratovalo se u Sremu, a Beograd je bio važna strateška tačka vizantijske vojske. Sam car je u više navrata boravio u Beogradu. Nakon duge i iscrpljujuće borbe 1165. godine, car Manojlo je osvojio i Zemun, što je bila presudna pobeda u ovom ratu. Mir je sklopljen 1167. Godine, a osvajanjem Srema i pomeranjem vizantijske granice na sever, Beograd je konačno mogao da odahne.

Nakon smrti cara Manojla, proganjani Andronik Komnin okupira presto, što je dovelo do podele među komandantima. Car Bela III nije časio časa, već je odmah krenuo u napad i u žestokom naletu 1182. osvojio i razrušio Beograd. Međutim, već tri godine kasnije, Bela ga daje u miraz novom vizantijskom caru Isaku II Anđelu, koji se oženio njegovom ćerkom Margaretom. Vladavina Isaka II Anđela predstavlja poslednje trzaje vizantijske vlasti na ovom području. Kada je na čelu svoje velike krstaške vojske Fridrih I Barbarosa 1189. godine stigao u Beograd, zatekao je razrušen grad, koji Vizantija nije smogla snage da obnovi.