Na severnom kraju “šumadijske grede”, na razvođu slivova Save i Dunava smestila se najbliža beogradska planina, Avala. Sa svojih 511 metara nadmorske visine, zamalo da ostane brdo. Ipak, sa oko 200 metara visinske razlike prkosni dominira iznad pitomog okolnog terena.

Na njoj je posle Prvog svetskog rata pronađen veliki broj grobova naših vojnika, među njima i grob jednog neznanog srpskog vojnika. Narod okolnih sela je, upravo tom vojniku, 1922. podigao skromni spomenik.

Na toj i takvoj Avali, na koti 511, deceniju kasnije sagrađen je monumentalni spomenik Neznanom junaku, posvećen u znak sećanja i zahvalnosti za sve koji su dali živote u borbama za otadžbinu, a kojima se ne zna ime.

Karijatide “bratstva i jedinstva”

Projekt za spomenik u obliku mauzoleja, izradio je velikan stvaranja u kamenu, vajar Ivan Meštrović, dok je krajnju odluku o projektu doneo sam kralj Aleksandar Karađorđević. Kao inspiracija, Meštroviću je  poslužila grobnica drevnog persijskog kralja Kira u Pasargardu, koji se nalazi na teritoriji današnjeg Irana.

Najupečatljiviji detalj spomenika su kamene karijatide, njih osam, koje predstavljaju žene u narodnim nošnjama iz svih krajeva u okviru granica tadašnje Jugoslavije. Svi vladari Jugoslavije insistirali su na jugoslovenstvu, kasnije se to zvalo “bratstvo i jedinstvo” koje su potonji naraštaji “čuvali ko zenicu oka svoga”. Tako je i Meštrović kroz karijatide, visoke 3,8 meara i teške 15 tona, i  plastično dočarao i prikazao u ženskim likovima, u nošnjama naroda i krajeva koje predstavljaju vezu južnoslovenskih naroda. Tako su tu zajedno i Crnogorka i Srpkinja, Slovenka i Hrvatica, Vojvođanka i Makedonka, Bosanka i Dalmatinka. Inače, karijatide su rađene u Meštrovičevom studiju u Splitu, te su sukcesivno, kako je koja završavana, donesene u Beograd i postavljane na Avalu.

Hercegovački kamen na Avali

Gradnja je počela aprila 1934. godine, kada je u seriji miniranja razrušen drevni grad Žrnov, kako bi na njegovom iznikao simbol borbe za oslobođenje svih Slovena. Simbolično, 28. juna 1934. godine, na Vidovdan, kralj je položio svečanu povelju i sa tri udarca srebrnim čekićem, označio početak izgradnje ovog mauzoleja. 

Sudbina je htela da kralj Aleksandra I Karađorđevića ne dočeka završetak gradnje, jer je ubijen iste godine u atentatu u Marseju.

Celi kompleks  je građen čuvenim hercegovačkim granitom iz “Jablanice”, državnog kamenoloma kod Konjica u dolini Neretve. Kamen je, potom, vozom dopreman do stanice Ripanj, zatim zapregama podno Avale, a do vrha specijalno za tu priliku izgrađenim šinama u malim vagonima. Tu su majstori klesari, kamene gromade, pretakali u monomentalna umetnička dela po projektu Meštrovića. Koliko je “lak” zadatak bio pred graditeljima pokazuje podatak da je u mazolej ugrađen i značajan broj mermernih kocki, a svaka je bila teška 15 tona. Da bi se, pak, olakšala gradnja i smanjili troškovi, osnova mauzoleja je izlivena od armiranog betona. 

Ulazna strana spomenika okrenuta je prema Beogradu i znad nje je natpis “Aleksandar I kralje Jugoslavije neznanom junaku”. Do spomenika vode stepenice od mermera, ovenčane čempresima i parkom. Unutar spomenika, u skrivenoj kripti, 1938. godine, kada je završena gradnja, položeni su zemni ostaci neznanog junaka iz stare grobnice, dok su mošti ostalih ratnika prenesene u crkvu Ružicu na Kalemegdanu.