Jelisaveta Načić je u istoriji zapisana kao prva žena arhitekta u našoj zemlji koja je projektovala mnoga kapitalna zdanja u predratnom Beogradu. U vreme kada je samo sedam odsto žena u Srbiji bilo pismeno, ova hrabra i talentovana Beograđanka je završila fakultet, i to u prvoj generaciji srpskih arhitekata. U Srbiji, u 19. veku, nije bilo mnogo školovanih žena. U patrijarhalnom društvu tog vremena, ženama nije bilo lako da se dokažu. Čak i one malobrojne koje su stekle visoka zvanja, teško su se probijale u svetu koji je bio krojen za muškarce.

Prva žena u prvoj generaciji studenata

Jelisaveta je rođena 1878. godine u Beogradu, u bogatoj i uglednoj trgovačkoj porodici kao trinaesto dete. Posle završene Gimnazije, upisuje se na Tehnički fakultet Velike škole u Beogradu kao jedina žena u prvoj generaciji tek osnovanog arhitektonskog odseka. Iako njena porodica nije podržavala njene ambicije, njena želja za obrazovanjem bila toliko jaka da je na svoje školovanje potrošila čak celokupan miraz. Diplomirala je sa prvom generacijom arhitekata u Srbiji. Posle ovog podviga, počinje njena šesnaestogodišnja karijera.

Prva žena gradski arhitekta

Jelisaveta Načić je imala samo 22 godine kada je postavljena za crtača – tehničkog pripravnika u Ministarstvu građevine. Zapošljava se u državnoj službi, u Ministarstvu građevina kao crtač-tehnički pripravnik. Posle položenog državnog ispita, 1902. godine počinje da radi u Inženjersko-arhitektonskom odseku beogradske opštine kao gradski arhitekta. Već na samom početku svoje karijere, 1903. godine, Jelisaveta Načić postiže zapažen uspeh i osvaja treće mesto na konkursu za izradu idejnog rešenja za projekat crkve u Topoli.

Foto: Narodna biblioteka Srbije - Malo stepenište na Kalemegdanu

Prvi stepenik na putu do uspeha

Njen prvi projekat u beogradskoj opštini bilo je izvođenje radova na uređenju Malog Kalemegdana, prema nacrtu tada čuvenog arhitekte Dimitrija T. Leka. Ona projektuje dekorativno, barokno stepenište od zelenog kamena, koje i danas krasi tvrđavu sa strane francuske ambasade.

Prva moderna škola u Beogradu

Sa svega 27 godina projektuje i danas raskošnu Osnovnu školu „Kralj Petar Prvi”, pored Saborne crkve u Beogradu. Na ovom mestu se pre škole nalazila čitaonica i stara zgrada Osnovne škole. Danas je ova građevina pod zaštitom UNESCO-a. Izgradnja moderne školske zgrade, sa električnim osvetljenjem, grejanjem, toaletima, svečanom salom, gimnastičkom salom, bilo je velik i ambiciozan poduhvat i ovo arhitektonsko remek-delo se smatra njenim najuspešnijim ostvarenjem kojim je Jelisaveta Načić dokazala svoj neosporni talenat.

Foto: Politikin Zabavnik - Osnovna škola "Kralj Petar I"

Prvi paviljon za tuberkulozne bolesnike i prva kružna peć

Jelisaveta Načić je projektovala i bolničku zgadu Prve bolnice za tuberkulozne bolesnike u Srbiji. Bolnica je projektovana u okviru kompleksa bolnica na Zapadnom Vračaru. Zgrada sa velikom terasom za sunčanje pacijenata bila je prva bolnica te vrste u Srbiji. Nažalost, oštećena u Prvom svetskom ratu, zgrada je odmah nakon rata i porušena.

Takođe, projektovala je i prvu kružnu peć i druga postrojenja za izradu opeke u Prokopu, srušene tokom Prvog svetskog rata.

Foto: Umetnička Galerija, Beograd, 1931. godine

Sakralna arhitektura Jelisavete Načić

Jelisaveta Načić se oprobala i u sakralnoj arhitekturi. Nakon uspeha na konkursu za crkvu u Topoli, projektovala je i crkvu Aleksandra Nevskog na uglu ulica cara Dušana i Francuske. Za današnji izgled crkve zaslužni su arhitekte Petar Popović i Vasilije Androsov, na osnovu čijeg projekta je nastavljena gradnja posle rata. Prema projektu Jelisavete Načić su započeti temelji, i danas nije poznato u kojoj meri izgled današnje crkve ima dodirnih tačaka sa prvobitnim konceptom. Jedino sakralno ostvarenje koje je ostvareno u potpunosti prema projektu Jelisavete Načić je mala spomen crkva u Štimlju na Kosovu iz 1920. godine, koja je obnovljena nakon oštećenja iz 2004. godine.

Prva planski zidana zgrada u Beogradu

Opština Beograd je 1911. godine, prema njenim projektima, izgradila i prve radničke stanove u dvospratnoj zgradi, u današnjoj ulici Đure Đakovića. Stanovi su bili komforni i funkcionalni sa jednostavnim fasadama. Ova građevina postoji i danas.

Foto: Narodna biblioteka Srbije - Terazije Jelisavete Ničić

Zbog natpisa o slobodi, pravac u zarobljeništvo!

1916. godine Jelisaveta je na Terazijama postavila slavoluk u čast srpskih vojnika koji su se vraćali iz Balkanskih ratova, na kome je pisalo „Nisu svi Srbi oslobođeni“. Upravo ovo je dovelo do tačke preokreta u njenom privatnom i profesionalnom životu. Zbog natpisa biva proterana u logor Nedžider u Mađarskoj. Kako obično nema zla koje sa sobom ne nosi zrno dobra, Jelisaveta upoznaje svog budućeg muža intelektualca i revolucionara Luku Lukaija upravo u logoru.

Po završetku rata kratko su živeli u Beogradu sa ćerkom Lucijom, zatim u Skadru, gde su učestvovali u podizanju Albanskog ustanka i nakon toga u Dubrovniku. Lukine političke stavove i aktivnosti, Jelisaveta je uvek bezrezervno podržavala. Jelisaveta se zauvek povlači iz arhitekture i potpuno se posvećuje novoj ljubavi – porodici.

Gotovo sve što je Jelisaveta stvorila, stvorila je u Beogradu. Kažu da je zauvek žalila za svojim rodnim gradom i čeznula da se u njega vrati. Osim njenih raskošnih kuća, crkava i drugih građevina u Beogradu, u opštini Stari Grad postoji ulica koja nosi njeno ime.