Bend Partibrejkers osnovan je u leto 1982. godine, a prvi nastup imao je već na jesen iste godine u Omladinskom pozorištu Dadov, u kome su karijere započeli i drugi legendarni rock bendovi, poput Ekatarine Velike ili Discipline kičme.

Prvu postavu „onih koji kvare žurke” činili su pevač Zoran Kostić Cane, zatim bubnjar Goran Mulatović Manza, dok su za gitarama bili Nebojša Antonijević Anton i Ljubiša Kostandinović. Sva četvorica su u trenutku osnivanja benda imali određeno muzičko iskustvo – Cane je pevačku karijeru započeo u bendu Urbana gerila, da bi nastavio kao frontmen Radničke kontrole, u kojoj su svirali još i Žika Todorović, Srđan Đile Marković i Darko Milojković. Manza i Ljuba su bili zajedno u grupi Republika, a Anton je svirao sa Ivicom Vidovićem i Bojanom Pečarom u grupi BG5, kao i u bendovima Butik i Šine.

Foto: Promo\partibrejkers.rs

Debi album Partibrejkersa snimljen je u studiju “O” u Beogradu, a izdao ga je Jugoton 1985. godine. Ovaj rock album jednostavnog naziva „Partibrejkers I” karakterisali su svojevrsni britanski rhythm-and-blues, ispričan na punk način, što je naišlo na odličan prijem publike. Međutim, srodan drugi album Jugoton je odbio da objavi sa objašnjenjem da pesme ne sadrže dovoljno bunta. U leto 1985. godine Manza napušta Partibrejkerse, a krajem godine bend potpuno prestaje sa radom.

Nekoliko meseci kasnije odlazi i Ljuba, ali se oko ideje Partibrejkersa okuplja nova ekipa – Vlada Funtek iz benda Plaćenici došao je na mesto bubnjara, a Dime Todorov Mune iz benda Radost Evrope bio je za basom. Međutim, nove pesme doživele su sudbinu onih sa prethodnog albuma – mesecima niko u PGP RTB-u nije želeo da presluša snimljeni materijal.

Početkom 1988. godine Jugodisk je konačno pristao da objavi drugi album Partibrejkersa. Album je trebalo da nosi šarmantni naslov „Kobila i pastuv preljubnik”, ali ga je dizajner omota zaboravio, pa se ploča na kraju zvala prosto „Partibrejkers II”. Hitovi poput „Put za jug”, „Ja se ne vraćam”, „Nema cure” i mnogih drugih sugerisali su da bend čeka ozbiljna karijera, te je i MTV snimio prilog o ovoj grupi u usponu.

Već početkom naredne godine bend je pripremio nove demo snimke, ovoga puta sa Igorom Borojevićem iz bendova Potop i Banana na bubnjevima i Srđanom Gojkovićem Giletom iz Električnog orgazma na ritam gitari. Krajem 1989. godine Partibrejkersi objavljuju treći album (opet ne naročito maštovitog naziva – „Partibrejkers III”) sa prepoznatljivim pesmama poput „Kreni prema meni”, „Hipnotisana gomila” i „Ono što pokušavam sad”.

Tokom naredne godine grupa je imala svoju prvu (i poslednju, ne svojom krivicom) veliku jugoslovensku turneju, a krajem godine bend je napustio Igor Borojević. Za bubnjevima se nakon njega našao Borko Petrović iz benda Baby Kate. Nova postavka objavila je prvi live album Partibrejkersa, snimljen tokom leta 1991. godine na koncertima u Zrenjaninu i Vršcu; album je nosio simboličan naziv – „Zabava još traje”. I zaista, zabava nije bila ni blizu kraja.

Februara 1992. godine u beogradskom SKC-u Partibrejkersi su organizovali koncert sa neočekivanim gostima. Na koncertu su se pojavili reditelj Emir Kusturica koji je neko vreme svirao u Zabranjenom pušenju, zatim glumac Džoni Dep i reditelj Džim Džarmuš, koji su takođe imali muzičkog iskustva iza sebe – Depp iz bendova The Kids i Rock City Angels i Jarmusch iz benda Del Byzanteens. Tokom iste godine su se ponovo dešavale promene u postavi: u bend su se vratili Igor i Ljuba, ali je otišao Mune, te je na bas došao Saša Vlajsović iz benda NBG.

Foto: Youtube Screenshot

Ta 1992. godina bila je haotična i mračna – pripremao se rat u Bosni. Kao i mnogi drugi umetnici, Partibrejkersi su pokušali da urazume pogubljeno srpsko društvo tako što su sa članovima bendova Ekatarina Velika i Električni orgazam formirali „jednokratni” bend Rimtutituki. Ova super-grupa snimila je singl „Slušaj 'vamo”, čiji je refren „Mir, brate, mir” odzvanjao ulicama glavnog grada u proleće 1992. godine, sa kamiona na kom su svirali.

Na jesen iste godine Partibrejkersi su snimili demo za sledeću ploču. Usledili su nastupi po bivšim republikama: Partibrejkersi su jedan od prvih bendova iz Srbije koji je nastupao u Sloveniji i Makedoniji. Nastavljeni su i zajednički koncerti u evropskim gradovima sa Električnim orgazmom, Ekatarinom Velikom i zagrebačkim Vješticama u okviru angažovane turneje „Ko to tamo pjeva?” tokom jeseni 1993. godine.

Naredni album, „Kiselo i slatko”, koga Cane često ističe kao najbolji album grupe Partibrejkers, snimljen je uz gostovanje brojnih kolega i prijatelja poput Srđana Todorovića, Zorana Radomirovića Švabe, Milana Mladenovića, Saše Loknera, Srđana Gojkovića Gileta i drugih. Ova šarolika ekipa pomogla je da nastanu pesme koje predstavljaju snažne podsetnike na vreme u kom su nastale; pesme kao što su „Ljudi nisu isti” ili „Hoću da znam”.

Nakon duže pauze zbog Canetove bolesti, početkom 1996. godine Partibrejkersi nastavljaju sa radom. Pojačanje Canetu i Antonu, koji su jedini ostali iz stare postave, stiglo je iz Zrenjanina – iz benda Gluve kučke došli su basista Gojko Ševar i gitarista Srđan Graovac, dok je bubnjar Darko Kurjak došao iz Oružjem protiv otmičara.

Podmlađena postava objavila je iste godine kompilacijski CD „Najbolje od najgoreg”, sa dve nove pesme: „Ludo i brzo” i „Rođen loš”. Prvi koncerti u novoj postavi bili su svi rasprodati.

Peti album, „Ledeno doba”, objavljen na petnaestogodišnjicu grupe, doneo je pesme kao što su „Sjajnija budućnost”, „Sit gladan” ili „Dobro radio loše radio” koje su pokazale da Partibrejkersi nisu izgubili ništa od kvaliteta i energije koju su imali. Ratne 1999. objavili su i drugi kompilacijski CD „San i java", sa novim pesmama „Krug" i „Da li sam to ja?"

„Gramzivost i pohlepa”, šesti album grupe Partibrejkers, izašao je 2002. godine. Tokom dvehiljaditih godina rasprodati nastupi u zemlji, kao i širom ex-yu prostora, bili su rutinska stvar. Početkom 2005. godine na mesto bubnjara Darka Kurjaka i basiste Miše Karajankovića dolaze Dejan Utvar koji je pre toga svirao u bedovima Kazna za uši, Lira vega, Presing i Eyesburn i Vladislav Rac iz Kande Kodže i Nebojše i Presinga. Nova postava je savršeno funkcionisala; u ovoj postavi se, iste godine, desio i poznati nastup sa Čak Berijem u Zagrebu.

Naredni album Partibrejkersa doživeo je sudbinu ploča s početka karijere – skoro dve godine su tražili izdavača. Album koji nosi naziv „Sloboda ili ništa” konačno je objavljen krajem 2007. godine, u izdanju PGP-RTS-a.

Foto: Youtube Screenshot

Sledeći, drugi koncertni, album, pod nazivom „Krš i lom”, izašao je krajem 2010. godine, a postavu su činili uigrani Cane, Anton, Darko Kurjak i Zlatko Veljović Laki na basu. Materijal za ovaj live album snimljen je ranije iste godine na koncertima u beogradskom Domu omladine. U isto vreme objavljena je i monografija o radu Partibrejkersa, „Srce kuca, tu je", koju je uredio Flavio Rigonat.

Partibrejkersi su 2012. proslavili 30 godina postojanja, a tri godine kasnije izašao je osmi studijski album jednog od najstarijih srpskih rock sastava – „Sirotinjsko carstvo". Poslednji album, iako predstavlja tranziciju sa punk rocka na svojevrsni „garažni” soul, jednako je bogat mislima koje teraju na promišljanje o društvu u kom živimo, baš kao i svaki prethodni. I jednako navodi na zaključak da to društvo (i dalje) nije naročito prijatno mesto za život:

„sve što bi mog'o i ono što jeste

ovde i pametnom u ludnicu smeste

i pošten čovek ispadne budala

jer mora da igra, igru bez morala”.