U periodu između dva svetska rata, Beograd je već uveliko prerastao u pravu metropolu i turističku destinaciju. Gradilo se na svakom koraku, društveni život je cvetao. Formiraju  se i novi sportski klubovi te Beograd pored fudbalskih i hazenskih, dobija i uređene košarkaške, teniske, klizačke terene. Vrlo rasprostranjen je bio i Sokolski pokret, koji je spajao fizičko vaspitanje i sveslovensku ideologiju.  

Uspešno organizovan Sveslovenski sokolski slet, grandiozni doček olimpijske baklje 1936. godine, kao i sve primetniji uspesi jugoslovenskih sportista na međunarodnoj sceni, produbili su želju Jugoslovenskog olimpijskog odbora da se Beograd, kao prestoni grad, kandiduje za domaćina Olimpijskih igara 1948. godine.

Berlinski stadion kao uzor

Olimpijske igre u Berlinu 1936. godine izazvale su oprečne reakcije u svetu, ali niko nije mogao da spori da je ovaj sportski, ali i politički skup iznedrio neke od najgrandioznijih sportskih objekata tog vremena. Glavni arhitekta, zadužen za izgradnju Olimpijskog stadiona, kao i čitave sportske estetike Trećeg rajha, bio je Verner Marh. Ovaj izbor možda nije ni bio slučajan, pošto je njegov otac, Oto Marh, bio potpisnik projekta stadiona za potrebe neodržanih Olimpijskih igara u Berlinu, 1916. godine. Ne treba zaboraviti ni njegove jake veze sa Nacionalsocijalističkom nemačkom radničkom partijom čiji je član bio od 1933. godine.

Iako su se sa ovih Olimpijskih igara jugoslovenski, a posebno srpski sportisti vratili sa pomešanim osećanjima, pre svega zbog jake propagande kojoj su bili izloženi na svakom koraku, graditeljski dometi ostavili su jak utisak na tadašnje predstavnike vlasti. Ovo ushićenje dodatno je pojačano kada je jedan od prvih srpskih olimpijaca i osnivač srpskog i jugoslovenskog olimpijskog odbora, Svetomir Đukić,  izneo predlog da se Beograd kandiduje za domaćina Međunarodnog olimpijskog komiteta 1938-39. godine i Olimpijskih igara koje su trebale da se održe 1948. godine.

Tada je na  čelu Jugoslavije bila vlada pod vođstvom Milana Stojadinovića koji je gajio simpatije prema nemačkim političarima, a podršku je pružio i aktuelni gradonačelnik Beograda, Vlada Ilić. Krajem 1938. godine Đukić je na Kongresu Međunarodnog olimpijskog odbora istakao kandidaturu Jugoslavije za domaćina Olimpijskih igara, a za arhitektu neopohdnih sporskih objekata je odabran upravo Verner Marh.

Foto: Wikipedia / Bundesarchiv - Berlinski stadion kao inspiracija

Plan preuređenja Savskog prioballja i grandiozni olimpijski stadion

Kao lokacija za izgradnju stadiona i olimpijskog kompleksa izabran je prostor Donjeg grada Beogradske tvrđave. Nekada užurbana srednjovekovna četvrt, dodatno je uništena prilikom ratnih dejstava austrougarske vojske tokom Prvog svetskog rata. Kasarna, ostaci Karađorđeve livnice, bedemi i kapije nestali su u pod topovskom paljbom.

Projektom je bilo predviđeno da na ovom mestu, tačno ispod platoa na kome se nalazi Pobednik, bude izgrađen sportski stadion, sa atletskom stazom dužine 400 metara koji bi mogao da primi 40.000 gledalaca. U nastavku bi se nalazili i manji tereni za vežbanje sportista, kao i plivački bazen, te zgrada Visoke škole za fizičku kulturu. Otvaranje stadiona bilo je predviđeno za 6. septembar 1941. godine, na dan proslave punoletstva kralja Petra II.

Plan, koji je Marh izradio u saradnji sa saradnikom Vilijem Kreuerom, se nije zaustavljao samo na izgradnji sportskog kompleksa, već je predviđao preurđenje kompletnog Kalemegdanskog parka kroz izgradnju svojevrsnog Panteona, kao i drugih monumentalnih građevina i otvaranje za automobilski saobraćaj, te prostora Donjeg grada i Savskog priobalja. Takođe, planirano je i uređenje dela leve obale Save sve do Zemuna, kao i izgradnja zabavnog parka na Velikom ratnom ostrvu.

Posao uređenja Savskog priobalja prepušten je arhitekti Dragiši Brašovanu koji se pored modernističkih remek-dela zgrada Državne štamparije (BIGZ-a) i Zgrade vazduhoplovne komande, već okušao i u sportskim objektima pri čemu se posebno izdvaja Sokolana u Zrenjaninu. Ova saradnja zahtevala je da Brašovan precizne linije svojih pređašnji zdanja uklopi u nemački arhitektonski stil totalitarnog monumentalizma, što je i pokušao da ostvari kroz čitav niz zgrada sa lukovima i trijumfalnih kapija koje su se pružale od Savskog pristaništa do Glavne železničke stanice.

Kako bi izvidio situaciju na terenu, Marh je u naredne dve godine više puta boravio u Beogradu, pokušavajući da nađe kompromis između zahteva naručilaca i problema skučenog terena. Jedna od vizija ovog stadiona izložena je na Izložbi nove nemačke arhitetkure, održanoj u Beogradu oktobra 1940. godine.

Ovi preliminarni planovi izazvali su veliku buru među beogradskim i jugoslovenskim arhitektama, koji su isticali da se time potpuno menja izgled Beograda i Kalemegdanske tvrđave, a izvesno je bilo i da je nastupajući rat ostavljao zebnju da bi ovaj projekat mogao da bude još jedan primer nemačke dominacije Evropom. 

Foto: Univerzitetska biblioteka "Svetozar Marković" / "Beogradske opštinske novine", 1939.

Slom olimpijskog sna

Kada je 6. aprila 1941. Nemačka bombardovala Beograd, pretvorivši ga u zgarište njegovog nekadašnjeg sjaja, i olimpijski planovi Beograda zauvek su ugašeni. U narednim decenijama postojalo je još nekoliko pokušaja da se ovaj san oživi, ali bezuspešno.

Novine iz ratnog perioda donose vesti da se kvinsliška vlada planira obnovu planova za izgradnju sportskih borilišta u Beogradu, kako bi se digao "narodni duh" i promovisale ideje fizičke dominacije nekih drugih kultura i politika, ali to nikada nije ostvareno.

U poratnom periodu sva pažnja bila je usmerena na obnovu zemlje, mada su veliki sportski objekti ipak građeni. Među njima su sigurno najznačajniji stadioni Crvene Zvezde i Partizana, te brojni sportski centri koji su nicali u starom i novom delu grada.

Novi pokušaj da Beograd još postane domaćin Olimpijskih igara napravljen je tek 1986., kada je na čelu grada bio Aleksandar Bakočević. Iako je čitava tadašnja Jugoslavija napamet znala pesmu Nataše Gajović - "Belgrade, my Belgrade", koja je pratila marketinšku kampanju Beograda na zasedanju MOK u Lozani iste godine, organizacija XXV Letnjih olimpijskih igara 1992. godine pripala je Barseloni.