"Srbi su svoju kuću izgradili na drumu", reči su čuvenog srpskog geografa Jovana Cvijića. Ipak, kada je Beograd u pitanju, Srbi su kuće gradili na brdu. I to na čak njih 31. Tako su žitelji sticali taktičku prednost u slučaju odbrane i rata, ali i čistiji vazduh u mirodopska doba.

U davna vremena Beograđani su nazivom "brdo" častili samo osam lokacija: Kalemegdan, Vračar, Banjicu, Dedinje, Zvezdaru, Banovo brdo, Pašino brdo i, za tadašnje pojmove, daleku Avalu, gradskog stražara (inače planinu).

Danas je Beograd narastao i "zauzeo" mnoga brda kojima su imena nadenuta mešavinom mašte i stvarnosti kojom su "kumovi" bili vođeni.

Ovo je priča o tome kako su bregovi koji, kroz vekove, na svojim plećima nose istoriju srpske prestonice, dobili svoja imena. 

Kad ptice inspirišu

Čim se uđe u Beograd, na 205 metara visine, izdiže se Petlovo brdo. Stanari ovog naselja veruju da je ime dobilo zahvaljujući nekom neznanom petlu. Ima i onih koji kazuju da je dotični bio tri puta veći od običnog pevca i imao izuzetno veliku krestu. Zahvaljujući svojoj veličini, za života je, navodno, bio suvereni gospodar naselja i slobodno se šetao jer mu niko nije smeo prići. Ipak, zvanične potvrde ove legende, nažalost, nema.

Ptica je bila inspiracija i za ime Labudovog brda, naselje novijeg doba. Dok jedni veruju kako je ime duguje prominentnim soliterima koji iz daljine nalikuju ovim veličanstvenim pticama, drugi prpovedaju da mu je kumovao arhitekta Aleksandar Đokić. Naime, Đokić je svoj projekat vodio pod šifrom Labud, pa se veruje da su se ljudi prosto saživeli sa tim nazivom.

Foto: Wikipedia / Bjoertvedt - Pogled na Banovo brdo

Zaslužni Srbin Ban

Prostor iznad Makiša, koji se u kartama austrijskog porekla sa početka 19. veka, naziva Repiško brdo, kasnije Ordija i Golo brdo, početkom 20. veka dobija ime po Matiji Banu, Srbinu rođenom 1818. godine u Petrovom selu, kraj Dubrovnika.

Naime, Matija se doselio u Beograd i 1861. godine i zatražio od grada da kupi zemljište podalje grada, kako bi izgradio letnjikovac.

Međutim, budući da se Matija, pored književnosti, bavio i poverljivim poslovima za srpsku vladu, gradski oci odlučiše da mu zemlju poklone. Po ceo kraj u početku dobi naziv Banovac, a posle njegove smrti 1903. godine, prozvaše ga Banovo brdo.

Hrabra baka Jula

Na Julinom brdu, na kome ponosno stoji 15 solitera, u doba Prvog srpskog ustanka, živela je babk Jula. Bila je veliki rodoljub i prilikom svakog napada Turaka pomagala ustanicima.

Jedne noći, kaže legenda, Turci su iznenada napadojše srpsku vojsku. Videvši da je stanje kritično, baba Jula je, uz pomoć nekoliko ustanika, zapalila velike iskrčene panjeve i gurnula ih niz padinu. Vatrene buktinje su omele i zbunile Turke, što je omogućilo ustanicima da se priberu i odbrane od napada, a čitavo brdo prozvaše po ovoj heroini.

Prva železnička kolonija

Kanarevo brdo, nekad Goljino brdo, današnji izgled počelo je da poprima između dva svetska rata. U "Detaljnom urbanističkom planu za Košutnjak i Dedinje" iz 1984. piše da je: "Kanarevo brdo teren na kom je, krajem treće decenije našeg veka, podignuta "Prva železnička kolonija". Ona se nalazi na periferiji imanja Ðorđa Kanare, rentijera, po čijem je imenu nazvano i obližnje – Kanarevo brdo.

S ostalih strana, severne i severoistočne, teren je bio prirodno oivičen prugom Beogad – Požarevac (i naglom strminom prema Dedinju). Sve do podizanja Železničke kolonije, ovo područje, bilo je sasvim nenastanjeno. Urbanističkim projektom iz sredine dvadesetih godina predviđenim "vrtnim gradovima" kao minijaturni isečak "vrtnog grada" i ova kolonija je imala središnju saobraćajnu aveniju (Ulica Pere Velimirovića) kao svoj javni centar. Parcele su približno jednake i pretpostavljaju porodične zgrade – vile u središtu s dovoljno okolnog prostora za odmor i zabavu.

Posle Drugog svetskog rata, srušena je osnovna šema "vrtnog grada" izgradnjom novih zgrada i solitera.

Foto: Wikipedia / Gospodedzem - Panorama Banjice sa vrha solitera

Tamo gde su Latini spaljivaše pokojnike

Čuvena Banjica, sa svojih 198 metara, na kartama je ucrtana kao breg. Rista Nikolić u knjizi "Okolina Beograda", iz 1903. godine navodi da se: "iz poznijeg vremena zna, na primer, da je na Banjičkom brdu bilo mesto gde su Rimljani spaljivali mrtve u III veku nove ere". 

Naselje je dobilo naziv po potoku pokraj kog je izgrađeno i pored kog je temperatura uvek par stepeni niža nego li u centru grada. Otud naziv Banjica - mala banja.

Dedinberg - brdo za imućne

Dedinje se u geografskim kartama iz XVIII veka pominje kao "Dedinberg" - Dedinjsko brdo. Na njemu se 1789. godine nalazio austrijski logor. U međuvremenu je dobilo kraći naziv Dedinje.

Toponim „Dedinje" najverovatnije potiče od naziva „dede" koji se davao šeihu, strarešini ili čuvaru tekije. Na ovom brdu, kako pokazuje turski popis iz 1560, jedna od beogradskih tekija (muslimanski manastir gde su živeli derviši), imala je svoje vinograde. Krajem XIX i početkom XX veka ovde je i dalje bilo voćnjaka i vinograda, ali nikakve značajnije naseobine.

Za svoju sadašnju reputaciju Dedinje može da zahvali kralju Aleksandru Karađorđeviću koji je odlučio da na ovom mestu, koje tada beše samo utrina bez žive duše, izgradi svoj dvorac.

Tamo su, pre Drugog svetskog rata, kuće i letnjikovce podigli viđeni i ugledni trgovci, političari i ministri.

Tako je ovo brdo dobilo na visokoj ceni i do današnjih dana se održalo kao elitno naselje.

Dolina topova

Topčider je mesto na kome se nalazi jedan od najlepših beogradskih parkova, rečica Topčiderka, ali i prelepi konak kneza Miloša. Njegovo ime je kovanica dve reči: turske, tobdžija i dere (dolina), persijske. Pisani istorijski podaci govore da su Turci, 1521. godine, prilikom opsade Beograda, na ovom mestu izlivali topove za napad i tako nadenuli ime brdu.

Uređenje Topčidera pripisuje se knezu Milošu koji je 24. februara 1831. godine, pismom naredio:

"Postarajte se da u dogovoru sa kapetanom Stankovićem, put, duž i preko Topčidera, gde god iskvaren i od vode izlokan bude, dobro opraviti date. Nikakva kola ne puštajte da preko Topčidera idu, da livade ne kvare. Vi ćete se pri tom postarati da nekoliko krečara nađete, da mi kreč peku, jer sam namjereniju neka zdanja u Topčideru rad graditi".

Tako i bi. Od 1831. do 1834. godine, knez Miloš je u Topčideru sagradio sebi Konak, a na njegovoj gradnji bili su angažovani i robijaši. To potvrđuje i dokument od 29. maja 1863. godine u kome Nikola Hristić, tadašnji ministar unutrašnjih dela, izveštava kneza Mihaila o događaju na Topčideru:

"Gospodaru, noćas je pobeglo 5 robijaša koji su bili izvan Topčidera kao čuvari. Žandarmi konjanici noćas u patroli naiđu na jednoga kod drva na Savi i pucali, ali je i on pucao, pa onda se negdi sakrio. Ne zna se kud su utekli..."

 

Foto: Wikipedia / Stevan Kragujević (po odobrenju kćerke Tanje Kragujević) - Aleksandar Ranković sa kumovima

Maršalov venčani kum i kukavički paša

Lekino, ili nekada poznato kao Pašino, brdo ponelo je naziv po komunističkom funkcioneru, i narodnom heroju, Aleksandru Rankoviću zvanom Leka. Inače Ranković beše i kum na venčanju Josipa Broza Tita.

O Pašinom postoji pregršt informacija. Ime je dobilo 1807. godine, u vreme Prvog srpskog ustanka, a posle ubistva beogradskog vezira Sulejman-paše. Naime, paša je, napuštajući Beograd, želeo da zavara svoj trag kako ga ustanici ne bi pronašli. Zato je odlučio da, umesto Carigradskog, krene Kragujevačkim drumom. Potom je "udario" prečicu preko brda obraslog u šumarak, nameravajući da izbije na Carigradski put.

Međutim, ustanike je poslužila sreća. Karađorđevi vojnici su prozreli njegove namere i presreli ga kod obližnjeg izvorišta. Tako su Sulejman-paša i njegova svita susreli svoj kraj, a brdo dobilo naziv Pašino.

Kasnije će gospođa Menka Veljković, pišući o predgrađu Bulevara vojvode Stepe u knjizi "Prilozi za poznavanje gradova u našoj zemlji", objavljenoj u Beogradu 1931, reći da će izgradnja Naselja vojvode Stepe na Pašinom brdu, početi 1922:

"Kuće su male i bez sprata, od slabog materijala, većinom pravljene od nestručnjaka i bez ikakvog plana. Podignute su na brzu ruku, izvesno će u skorom vremenu ustupiti mesto velikim zgradama, kad ovo predgrađe bude sastavni deo Beograda. Stanovnici su radnici, činovnici, zanatlije i trgovci. Ima dosta bakalnica, hlebarnica i piljarnica…"

Posle Drugog svetskog rata, ime brda je promenjeno u Lekino, jer je Leka Ranković, u predratnim godinama ovde ilegalno živeo i, na početku okupacije, 1941, tu se skrivao do svog hapšenja, jula iste godine.

Crnom Đorđu u čast

Naselje i samo brdo Voždovac kršteni su ovim imenom u znak počasti vođi Prvog srpskog ustanka Đorđu Petroviću Karađorđu, 1904. godine. Upravo sa ove lokacije Karađorđe i ustanici krenuše 1806. da oslobađaju varoš i beogradsku tvrđavu.

Isprva, kraj je nazvan Voždovo predgrađe, da bi kasnije dobio današnji naziv Voždovac. Posle Drugog svetskog rata opština je nazvana VI rejon, a 1956. nastala je spajanjem tadašnjih opština Lekino brdo i Voždovac.

Nepoznati kumovi

Poreklo imena mnogih beogradskih brda nije se očuvalo do današnjih dana. Ipak, to ne znači da njihovi žitelji manje vole svoj kraj.

Takav je slučaj sa Milićevim brdom koje se nalazi između naselja Višnjica i Slanci. Ono se spominje u knjizi Riste Nikolića, objavljenoj 1903. gde se spominje naziv, ali se drugi podaci ne navode.

Mitrovo i Glumčevo brdo takođe nose imena nepoznatog porekla. Razlog je verovatno činjenica da su naseljena u, relativno, novije doba.

Na karti Beograda iz 1925. godine zapisano je da se Stojčino brdo nalazi negde na pola puta od Konjarnika prema Malom Mokrom Lugu. Ipak, po kom Stojči je dobilo ime, ostaje da se razjasni. Isti je slučaj i sa Orlovim, Ćuretovim, Maleškim, Vodičkim, Starac Vasinim, Lisastim, Moračkim, Erinim, Nikinim, Stanovačkim, Lozovičkim, Golim, Belim, Velikim, Žutim, Vračarskim i Zvezdarskim brdom.

Kroz vekove Beograd se neprekidno širio i nastavlja da to čini. Samo je pitanje vremena kada će preplaviti nova brda i naći nove kumove koji će ostaviti svoj pečat za budućnost. Jer, posle svega, nomen est omen.