U Beogradu se nalazi skoro 40 pravoslavnih hramova, ali samo dva ne pripadaju Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Poznatiji od njih, Crkva Svete trojice ili Ruska crkva nalazi se na Tašmajdanu, ali da li znate gde se nalazi druga?

Da bismo razotrkrili ovu priču, potrebno je da pređemo na drugu stranu Dunava i zaputimo se u živopisno naselje, a nekada selo, Ovču koje je i danas zanimljiv spoj srpske i rumunske tradicije, kulture i vere. 

Otkud Rumuni u Ovči?

Istorija Ovče seže još u rimsko vreme, ali se prvi značajni spomen vezuje za vladavinu Turaka, kada se kao selo spominje još u vreme pohoda i pada Beograda 1521. godine.  Sa ratnom srećom dolazi i promena vladara, tako da je močvarno mesto sa 60-tak domova vec krajem 17. veka palo pod vlast Austrijanaca. U naredna dva veka, prelaziće iz jednih u druge ruke, pri tom večito na udaru plačkaša sa obe zaraćene strane. Ipak, ono što je zanimljivo je da su sačuvani podaci da je još početkom 18. veka naselje imalo crkvu i svog pravoslavnog paroha. 

U to vreme, selo je bilo pretežno srpsko, a ova činjenica se menja dolaskom rumunskih naseljenika 1785. godine posle krvavog gušenja pobune erdeljskih seljaka protiv austrijske feudalne vlastele. Od ovog prvobitnog naseljevanja, pa sve do Drugog svetskog rata, stanovništvo naselja je mahom bilo rumunsko, o čemu svedoči specifična arhitektura starih kuća. Danas Rumuni čine 1/3 stanovnika ovog naselja. 

Pravoslavna crkva od naboja

Iz tog perioda postoje i zapisi o izgradnji male pravoslavne crkve posvećene Svetom caru Konstantinu i carici Jeleni od naboja prekrivenu trskom i šindrom, koja je imala dvoja vrata, osam prozora i tri zvona. Mada sagrađena krajem 18. veka, osveštao ju je tek 1829. godine pančevački protojerej Konstantin Arsenović. 

Zanimljiv momenat u istoriji hrama je odvajanje srpske i rumunske crkve 1892. godine, kada je bogomolja po drugi put osveštana, ovaj put od strane patrijarha Pančevačkog trahtata Trifona Miklea. 

Izgradnja nove crkve

Zbog specifičnog položaja sela, smeštenog u močvarnom kraju i izloženog poplavama, tokom prvog veka svog postojanja, prvobitni Hram Svetog cara Konstantin i carice Jelena doživeo je brojna oštećenja, a tri zvona sa zvonika su oduzeta od strane austrougarskih vlasti početkom Prvog svetskog rata. Takođe, crkva je vremenom postala premala za potrebe stanovnika, te je odlukom parohijskog sinoda 1929. godine raspisan konkrus za izgradnju novog hrama. 

Pobednik konkursa bio je pančevački arhitekta Radivoj Predić, sinovac čuvenog Uroša Predića. Prvobitna zamisao da se hram izgrdi u romanskom stilu, delimično je blokirana Predićevim insistiranjem da se unesu odlike srpsko-vizantijskog stila zbog činjenice da je Ovča nekada bila pretežno srpsko selo. Ovaj predlog je prihvaćen, a za graditelja je odabran čuveni zemunski neimar Stevan Katičić. Bilo je predviđeno da ikonostas oslika sam Uroš Predić, ali se od ove ideje odustalo zbog nedostatka finansijskih sredstava. 

Osvećenje temelja nove crkve obavije 19. oktobra 1930. godine sveštenik Damjan Popesku, da bi radovi na izgradnji trajali sve do jeseni 1931. godine kada je i održana prva služba. 

Tokom Drugog svetskog rata i ova crkva je bila žrtva ratnog vihora, da bi do konačne obnove i završetka radova na spoljašnjosti i unutrašnjosti došlo tek 1989. godine, a freske su delo ikonopisca Boška Kovačeva. Pored ovih novijih radova, na ikonstasu se nalaze i četiri ikone iz prvobitne crkve, datirane iz 1837. godine, najverovatnije rad Jovana Popovića, učenika slikara Konstantina Danila. 

Ukoliko vas zanima nepoznata istorija Beograda i želite da saznate nešto novo o ovom gradu, preporučujemo da posetite Ovču i Hram Svetog cara Konstantina i carice Jelene. Ova građevina predstavlja jedinstveni spoj kulture i istorije, a u njoj se može osetiti duh jednog vremena koji je zauvek ostavio trag u srpskoj istoriji.