Postoji u voždovačkom kraju jedna crkva čiji ikonostas priča neobičnu priču. Hram Rođenja Svetog Jovana Krstitelja, smešten odmah do Centralnog groblja, udomio je 1958. godine delo ruskog arhitekte, pre toga zarobljenika nemačkog Buhenvalda. Ovo nije bilo mesto sa kog su stizala svedočenja o najsvirepijim zločinima Drugog svetskog rata – Grigorije Samojlov se u logoru našao kao ratni zarobljenik, slomljene noge i nesposoban za rad. Ni to ga nije odvratilo od želje da nastavi da stvara.

Tokom posete delegacije Crvenog krsta 1943. godine, predložio je da logor dobije pravoslavnu kapelu. Tome je poslužila jedna zatvorenička baraka, a arhitekta se potom prihvatio izrade ikonostasa. Za drveni okvir uzeo je pragove sa šina i jedan stari železnički kolosek. Pomagali su mu i ostali zatvorenici – alat od čeličnog otpada i starih konjskih potkovica su sami pravili, odrekavši se pritom paketa koji su im stizali od kuće.

Izradivši u njemu duboreze, Samojlov je dovršio ikonostas naslikavši Svetog Savu i Hrista. Ruke su im bile vezane užadima, ali su ostale i razdvojene – time je arhitekta oslikao težnju za slobodom. Kada je ratu došao kraj, ikonostas je najpre premešten u kapelu Učiteljske škole "Kraljica Natalija", zatim u zgradu Patrijaršije, da bi se od 1958. godine našao u voždovačkoj crkvi. Iako mu nikada nije pripisana velika umetnička vrednost, zbog okolnosti u kojima je nastao i neobične istorije, ikonostas su pod zaštitu uzeli i država i Unesko.

Od izbegličkih dana do karijere koja je obećavala

Četrdesetak godina pre nego što će od drvenih šina nastati ikonostas, u ruskom gradu Tangarogu 1904. godine rođen je i njegov tvorac. Grigorije Ivanovič Samojlov bio je dete iz imućne kozačke porodice, i uporedo sa gimnazijom pohađao je slikarsku školu. Kada je 1921. godine okončan Građanski rat u Rusiji, sedamnaestogodišnji mladić je sa ocem prebegao u Kraljevinu SHS.

Već tad je njegova životna priča počela nalikovati pričama blizu 40 hiljada ruskih emigranata koji su bežeći od komunizma u Kraljevinu dospeli nakon Oktobarske revolucije. Otac mu umire neposredno po dolasku, a Grigorije, završivši najpre vojnu školu, upisuje Arhitektonski odsek Tehničkog fakulteta u Beogradu. Njegov diplomski rad, "Jugoslovenski Panteon", ocenjen je kao jedan od najboljih među još četrdesetak studentskih radova. Grigorije je već tada uzore nalazio u arhitekturi srpsko-vizantijskog stila, prepoznavši njegov značaj u tradiciji jugoslovenskog graditeljstva.

Odmah po diplomiranju 1930. godine, najpre postaje saradnik arhitekte Milutina Borisavljevića. Potom je bio docent kod čuvenog profesora Aleksandra Deroka, dok se u isto vreme zapošljava u birou Aleksandra Đorđevića. Đorđević mu kao saradniku poverava učešće u projektima Belog dvora i Beogradske berze, što za mladog Samojlova beše početak zavidne karijere.

Položivši tri godine kasnije i državni ispit, Samojlov stiče odobrenje za samostalan rad. Jedno od njegovih prvih ostvarenja, vila u današnjoj Puškinovoj (a tada Gledstonovoj) ulici, donela mu je nagradu grada Beograda kao najbolje arhitektonsko rešenje. Godine 1936. usledeće i prva nagrada na banjalučkom konkursu, gde je osmislio idejno rešenje ikonostasa za tamošnji hram Svete Trojice. Samojlov je u to vreme bio i asistent beogradskog Arhitektonskog odseka, ističući se kao talentovani arhitekta i izuzetan predavač i pedagog.

Spoj tradicije i originalnosti – prepoznatljivi potpis vrsnog arhitekte

Za mladog ruskog emigranta, međuratni period označio je nastanak njegovih prvih značajnih dela. Jedno od takvih bila je crkva Rođenja Svetog Jovana Krstitelja u Vučju nadomak Leskovca. Uz sam kanjon reke Vučjanke, Samojlov je između 1935. i 1938. godine projektovao hram koji se u novijem srpskom crkvenom graditeljstvu smatra jednim od najoriginalnijih i najznačajnijih. Ubrzo nakon toga je u prestoničkoj Humskoj ulici, u blizini današnjeg stadiona Partizana, nastala i crkva Svetog Arhangela Gavrila. Samojlov ju je projektovao kao zadužbinu bračnog para Radmile i Milana S. Vukičevića, ali je uz zavidno poznavanje srednjevekovne srpske i ruske arhitekture zadržao veliku dozu originalnosti.

O talentu ruskog neimara svedočila je i njegova veština spajanja tradicije i modernih stilova. Ona će se prepoznati na Palati bioskopa "Beograd", odnosno zgradi nekadašnjeg penzionog fonda beogradske Narodne banke. Projektovano i građeno između 1938. i 1941. godine, ovo monumentalno zdanje stalo je na ugao Terazija i Trga Nikole Pašića. Spojivši u njemu crte modernizma i akademizma, Samojlov je ubedljivo najviše pohvala dobio za projekat bioskopa.

Istovrenemo, pažnju je privlačila i svetleća elektronska tabla iznad bioskopske blagajne, obaveštavajući Beograđane o broju prodatih mesta. Iako je reklama svetlela relativno kratko, sama palata se prilično razlikovala od dotadašnjih ostvarenja arhitekte Samojlova, otuda zadržavši mesto među njegovim kapitalnim delima.

Nastavak:

Beograd viđen očima slavnog ruskog arhitekte: ko je bio Grigorije Samojlov? (2. deo)