Danas, Senjak je beogradsko naselje koje je udaljeno oko 5 kilometara jugozapadno od centra glavnog grada, ispunjen je rezidencijalnim, poslovnim i diplomatskim objektima i smatra se za jedno od bogatijih naselja u Beogradu. Kada počinje naseljavanje Senjaka i koja mu je bila prva uloga?

Kako je Senjak postao Senjak

Senjak se nalazi na Topčiderskom Brdu, prirodnoj osmatračnici i za to je i korišćen kroz istoriju. Međutim, polovinom 19. veka dobija još jednu ulogu. Naime, u to vreme su poljoprivrednici svoje zalihe držali u svojim kućama, gradskim skladištima ili utvrđenjima, kao što je Kalemegdan. Između ostalog, najviše prostora među zalihama je zauzimalo seno. Izbijalo je dosta požara zbog toga i time su nestajale druge zalihe, bile oštećivane kuće, zgrade… Kap koja je prelila bila je u septmebru, 1857. godine kada izbio veliki požar u tvrđavi Kalemegdan, nanevši puno oštećena. Tada je bilo naređeno da svi zemljoradnici iznesu zalihe sena i odnesu ih negde gde neće biti pretnje za većom štetom u slučaju nesrećnog događaja. Mesto gde su skladištili svoje seno je bio Senjak. Dugo je ispunjavao ovu ulogu, pa je i postao vojna baza gde je Kneževina Vojske Srbije napravila štale za čuvanje i odgajanje svoje konjice.

Odatle i jedna teorija o tome kako je naselje Senjak dobio svoje ime, od reči seno koje se masovno skladištilo na Topčiderskom Brdu. Druga teorija je malo romantičnijeg oblika i zasniva se na tome da su zalasci Sunca bili isključivo lepi ako se gledaju sa, tada nenaseljenog brda, te su padale senke od pošumljenog dela i stvarale divnu atmosferu uz pogled na reku Sava i Savsko jezero. Odatle i druga teorija o etimologiji imena Senjak, od reči sena, odnosno senka.

Geografski položaj i naseljavanje Senjaka

Senjak je bio raskrsnica između šume na Topčideru i šume na Košutnjaku sa centrom Beograda. Bio je dobro povezan putevima još u to vreme. Jedna od važnijih ulica koja je spajala Beograd sa Senjakom jeste Ulica Kneza Miloša, sa istočne strane. Imao je i još uvek ima 2 bulevara sa severne i južne strane, Bulevar Vojvode Putnika i Bulevar Vojvode Mišića. Oba bulevara su imala svoj drvored, jedan je imao drvored kestena, dok je drugi imao drvored topole. Generalno, Senjak je bio poprilično pošumljen, kao i okolna mesta, pa čak i u današnjici važi za jedan od “čistijih” delova Beograda pošto je građen, manje-više, po generalnom planu izgradnje Beograda iz 1923. godine, kada se akcenat davao na pejzažnu arhitekturu.

Prva naseljavanja Senjaka su počela uoči Prvog svetskog rata, kada je na licu mesta otvorena fabrika duvana. Napravljeno je stotinak kućica koje su koristili radnici fabrike kao privremena mesta prebivališta. Ubrzo nakon ovog poduhvata, i ostali radnici u sličnim industrijama kao što su železnica, štamparija (Markarnica) i radnici na kamenolomu su počeli da se doseljavaju sa svojim porodicama na Senjak. U to vreme, Senjak je još uvek bio pretežno ispunjen zelenilom i bio je mesto od značaja u proizvodnji voća zbog njegovog geografskog položaja. Voće koje se najčešće pojavljivalo i gajilo jesu kajsije, grožđe i smokve. Takođe, povoljnost života na Senjaku je bila mnogo isplativija za građane niže klase, koji su ga većinom naseljavali. Poslovi su im bili bliže u doba kada nije postojao ili nije bio razrađen sistem prevoza kroz ceo Beograd, životni standard je bio jeftiniji, imali su opciju za uzgajanje svog voća i povrća, kako bi to koristili za sebe ili za prodaju i, takođe, imao je direktnu tramvajsku liniju do centra grada, a nešto kasnije je i napravljena železnička stanica.

Senjak kroz 20. i početak 21. veka

Za vreme Prvog svetskog rata, fabrika duvana je bila bombardovana i srušena od strane Austrougarske i nikada nije bila restaurirana. To je napravilo prostora da se pregršt radničkih kuća sruši kako bi se napravilo mesta za nove, a one koje su ostale, bile su na prodaju. Posle rata su cene nekretnina bile visoke zbog velike potražnje i male ponude, te su samo imućne i najbogatije porodice mogle da priušte posede i kuće na Senjaku. Što je više vremena prolazilo, to su cene više opadale i tako je nastala najveća razlika između društvenih klasa. Bogate porodice su, uglavnom, okupirale centar i vrh brda na kom se nalazi Senjak, dok su one siromašnije nalazile utočište na obodima Senjaka jer nisu mogle da priušte placeve i već postojeće kuće.

Pred kraj Drugog svetskog rata, u junu 1945. godine,  Senjak je bio imenovan za jedan od pet administrativnih naselja VII rejona u Beogradu, zajedno sa Čukaricom, Rakovicom, Košutnjakom i Dedinjem. Rejon je administrativna teritorijalna jedinica u uređenju pojedinih država koja je izdvojena u zavisnosti od ekonomskih, regionalnih i fizičko-geografskih činilaca.

Znamenitosti na Senjaku

Muzej afričke umetnosti

Muzej afričke umetnosti je otvoren 23. maja 1977. Godine i nalazi se u ulici Andre Nikolića 14. On je, trenutno, jedini muzej u jugoistočnoj Evropi koji je usmeren ka kulturi i umetnosti Afrike. Izložba muzeja ima oko hiljadu predmeta iz zapadne Afrike koji su stalna postavka muzeja. Osnivači su bračni par Veda Zagorac i Zdravko Pečar, koji su donirali svoju zbirku umetničkih predmeta iz Afrike gradu Beogradu. Kolekcija se sastoji od religijskih i ukrasnih predmeta u vidu maski, skulptura, nakita i muzičkih instrumenata. Pravljeni su od materijala kao što su drvo, kamen, glina, bronza ili tekstil. Predmeti koji su izloženi u muzeju potiču većinom iz zemalja zapadne Afrike, od kojih su neke Mali, Senegal, Obala Slonovače, Gana, Nigerija, Kamerun, Benin, Togo i Gvineja.

Muzej je otvoren za posetu od 10:00 do 18:00 svakog dana u nedelji.

Muzej Tome Rosandića

Toma Rosandić, čije je kršteno ime Tomaso Vinčenco, je bio srpski vajar i univerzitetski profesor. Školovao se u Beču, u ateljeu Ivana Meštrovića, koji mu je ostavio najveći uticaj, što se može videti kroz njegove radove. Opus njegovih radova sačinjavaju biste, portreti, skulpture i javni i nadgrobni spomenici. Tomin najpoznatiji rad je skulptura “Igrali se konji vrani” koja je izrađena od bronze i nalazi se na ulazu od Skupštine u Beogradu.

Muzej Tome Rosandića je otvoren 1963. godine u kući koju je Toma podigao kao porodičnu kuću i sopstveni atelje. Muzej je po uputstvima iz njegovog testamenta u kome stoji da ostavlja svoju imovinu gradu Beogradu, što je uključivalo i njegove radove. U muzeju se mogu videti neka od njegovih najpoznatijih dela, slike i skulpture, kao što su Mladost, Raspeće, Uskrsnuće, Autoprotret, Borac na umoru i još mnogo toga.

Muzej je trenutno u rekonstrukciji i nije moguće posetiti ga.

Kuća kralja Petra I Karađorđevića

Kuća kralja Petra je sagrađena 1896. godine, ali nije korišćena kao rezidencija kralja, već je bila u posedu trgovca Đorđa Pavlovića koji ju je sagradio kao vilu za odmor. Nakon Prvog svetskog rata, kuća je bila izabrana da bude privremena rezidencija kralja Petra jer je stari dvor bio oštećen za vreme rata. Svoje poslednje dve godine je u njoj proveo kralj Petar I Karađorđević. Nakon njegove smrti, vlada Srbije odlučuje da kuću otkupi za Narodni muzej i da kuća ostane u netaknutom stanju. Ona je bila spomenik kulture sve do 2010. godine, kada je konačno pretvorena u muzej otvoren za posetu. Kuća je prilagođena da odaje utisak vremena kada je u njoj živeo kralj Petar I Karađorđević.

Muzej se nalazi u ulici Vase Pelagića 40 i otvoren je svakim radnim danom od 10:00 do 18:00.

Zgrada BIGZ-a

Zgrada BIGZ-a (Beogradski izdavačko-grafički zavod) je napravljena 1941. godine i služila je kao Državna štamparija. Arhitektonski, jedna od najprepoznatljivijih zgrada u Beogradu, BIGZ pripada jugoslovneskoj moderni, a pravljena je po projektu arhiktekte Dragiše Brašovanina. Tada, BIGZ je bio četvrta najveća štamparija u Evropi i najveći objekat na području bivše Jugoslavije.

Danas, BIGZ je postao i ostao zapuštena zgrada, stoga su cene iznajmljivanja prostorija drastično opale, te ga koriste mnoge firme, umetnici, arhiktekte, muzičari, ali pored toga, ima i upotrebe skladišta, kancelarija, studija, ateljea, zanatskih radionica, škola i štamparija.