Otkako je beogradski list „Pravda“ objavio vest o podizanju novog naselja izvan varoši, na voždovačkoj čistini je s jeseni 1930. godine počela izgradnja Činovničke kolonije. Ove prizemne, jednospratne kuće prvenstveno su bile namenjene službenicima u državnoj upravi. Istovremeno, time je valjalo rešiti i tada goruća pitanja u prestonici – od rastućeg broja stanovnika koji su još od Velikog rata neprekidno pristizali, do nemalih cena zakupa i privatnih zdanja koja su „gušila“ glavni grad.

Isprva je ustanovljeno da izgradnja mora biti okončana do novembra meseca iduće, 1931. godine. Prvobitni rok, međutim, nije ispoštovan. Planove su od samog početka „začinili“ lični interesi, a upravnici Zadruge državnih službenika našli su se umešani u afere vezane za zloupotrebe. Novonastala situacija rešena je tako što su svi članovi Upravnog i Nadzornog odbora na kraće vreme skončali iza rešetaka, plativši pritom i novčane kazne.

Odmah potom usledeo je još jedan zastoj: glavni izvođač radova, građevinski inženjer po imenu Dragutin Šićanski, avgusta 1932. godine proglasio je bankrot. Stoga su u međuvremenu morale biti angažovane druge arhitekte i inženjeri, zbog čega se izgradnja Činovničke kolonije rastegla na još tri godine. Uprkos svemu, najveći broj od predviđenih 299 kuća podignut je do 1935. godine.

Foto: Univerzitetska biblioteka "Svetozar Marković", screenshot / "Vreme", 1937. - Ulica Jove Ilića nekada

Prvi stanari modernih činovničkih domova

U skladu sa prvobitno ustanovljenim planovima, Činovnička kolonija ponela je izgled drugačiji od tipičnog, zgusntog gradskog naselja. Bila je pritom raznolika i po sastavu svojih stanovnika. Od državnih službenika našlo se onih sa najrazličitijim profesijama – uposlenika u raznim ministarstvima, žandarmerijskih oficira, poručnika, generala i naposletku prosvetnih radnika: od školskih učitelja do profesora univerziteta.

Isto tako, među činovnicima koji su sada imali domove na gradskoj periferiji bilo ih je i različitih nacionalnosti. Od raznih nacija ovde su živeli i Srbi i Jevreji i Hrvati, a od svega su najjednoličnija bila imena ulica – tim pre što ih na samom početku nije ni bilo. Svaka ulica nosila je naziv Nova, dok su brojevi kuća bili istovetni brojevima parcela na kojima su se nalazile.

Jedina koja nije bila „nova“ bila je Pavina ulica. Naziv je dobila još 1896. godine, a nosila ga je naredne 3 i po decenije. 1930. godine postala je Ulica Jove Ilića, po pesniku i političaru iz čije porodice potiču još četvorica čuvenih književnika.

Foto: N. Radovanović - Ulica Jove Ilića danas

Kako je ozeleneo najlepši voždovački kraj?

Iako joj se izgradnja odužila na više od predviđenih godinu dana, Činovnička kolonija je do početka Drugog svetskog rata postala jedno od najlepših beogradskih naselja. Kao što su arhitekte i inženjeri isprva zamislili, život je u njoj tekao mirno i skromno. Stanari kuća predano su uređivali svoje vrtove, te su u njima iznikla stabla trešnje, smokve, kajsije, lešnika i duda. Drvene tarabe ukrašavali su cveće i vinova loza, po čemu je Činovnička kolonija u početku doista bila oličenje „vrtnog grada“.

Do 1941. godine, sve ulice u činovničkom naselju su dobile i kaldrmu. Čak mu ni Drugi svetski rat nije doneo veća razaranja, budući da su tokom vazdušnih napada na Beograd pogođene samo tri kuće. Jedinu tragediju Činovničla kolonija je upamtila nakon što je rat već bio okončan. Od jedne stare bombe koja je pronađena i slučajno aktivirana, stradalo je i ranjeno nekoliko gimnazijalaca.

Decenije koje su preobrazile idilične gradske ulice

Otkako su u njoj počele nicati prve kuće, Činovnička kolonija je živela i razvijala se delom u sopstvenom, a delom u ritmu same prestonice. Do 1940. godine u njoj je svoje domove već pronašla većina žitelja-državnih činovnika. Kako se ratnim godinama počeo nazirati kraj, a Beograd napokon bio oslobođen od nemačke okupacije, usledela su i poslednja naseljavanja Činovničke kolonije.

Do ’60-tih godina prošlog veka, prvobitna urbanistička rešenja pretrpela su i prve izmene. Naselje je dobilo asfaltirane ulice, a u to vreme otpočela je i izgradnja novih kuća. Gradski oci, međutim, vodili su računa o tome da naselje zadrži originalni izgled. Da bi se nove kuće podigle bilo je neophodno odobrenje grada, s tim da su sada, umesto jednog, porodične zgrade imale po dva vertikalna stana.

Tokom narednih dvadesetak godina, lice Činovničke kolonije već je počelo primetnije da se menja. Ne samo da je prestonica nezaustavljivo napredovala ka milionskom gradu, već su pored „starosedelaca“ u Koloniji sada živele i njihove porodice. Otuda su, do početka ’80-tih godina prošlog veka, sa porastom broja žitelja rasle i veličina i kvadratura kuća.

Od sredine iduće decenije, pak, podizanje savremenijih građevina imalo je drugačiju svrhu. Činovnička kolonija ponovo je postala dom novih vlasnika, a sve veći broj kuća diktiralo je i tržište nekretnina. Na ovakvu pojavu, međutim, već je nekoliko godina pre toga reagovao prestonički Zavod za zaštitu spomenika kulture. Godine 1991. Zavod je izvestio kako Voždovac – a samim tim i Činovnička kolonija – „sve manje ima ono što mu je bilo polazno načelo“.

Otuda se skrenula pažnja i na značaj Činovničke kolonije: najpre zbog njenog specifičnog urbanističkog rešenja, ali i arhitekata koji su stajali iza prvobitnih projekata. Namera je stoga bila da se koncept naselja – a time i izgled kuća koje su ponele pečat tradicionalnog graditeljstva – u potpunosti očuva.

Foto: N. Radovanović - Ostaci stare Činovničke kolonije

Otuda se Činovnička kolonija naredne tri godine nalazila na evidenciji gradskih dobara. Međutim, već do tada je u naselju ostalo tek 80-tak kuća koje su, od same izgradnje, zadržale autentičan izgled kao i pre 6 decenija. Njihov broj je narednih godina nastavio da se smanjuje: osim što je na pragu novog milenijuma već odavno bio daleko od periferije, prednosti ovog dela prestonice mamile su i sve veći broj investitora.

Uz specifičnu atmosferu koje su od samog početka nosile ulice u ovom kvartu, tome je prevashodno kumovala blizina samog centra grada. Usled toga je, sasvim očekivano, vremenom nestajao i autentičan izgled zgrada, naročito onih koje su podignute još s početka ’30-tih godina prošlog veka.

U međuvremenu, Činovnička kolonija je pored državnih službenika postala dom glumcima, slikarima i univerzitetskim profesorima. Mnogi od njih su ovde decenijama živeli i radili, a svoje adrese je imalo i nekoliko beogradskih pisaca. Čini se da je, ipak, malo ko od njih pronalazio inspiracije da u svojim delima zabeleži ponešto o kućama uređenih vrtova i ulicama punim zelenila.

Jedino je mati proslavljenog Milorada Pavića i profesorka filozofije, Vera Pavić, ostavila nekoliko stranica ispisanih u svojoj knjizi uspomena. Prisećajući se vremena kada je svedočila izgradnji svog doma, zabeležila je i crtice iz tadašnjeg života Činovničke kolonije. O nekim davnijim vremenima, kao i ljudima koji su u njoj živeli, pisao je još samo književnik Boško Paunović. U međuvremenu, od nekadašnjeg „grada u vrtu“ nije ostalo mnogo tragova, osim pojedinih ulica koje i danas nose imena uglednih činovnika i generala.