Nije to usamljen slučaj, a da poneka beogradska uzbrdica dobije prepoznatljivo ime. Ako postoje Petlovo brdo ili Sunčani Breg, zašto ne bi moglo i Banovo brdo ili... Bogoslovija?

Potonja u današnjem imenu više nema tu reč koja bi nas podsetila da je i ona, zapravo, jedno od desetina beogradskih brda. A po tome je, osim činjenice da je na suprotnom delu grada, drugačija i od, recimo, brda Matije Bana. Doduše, ne samo po tome, već i po zaboravljenom detalju da je i Bogoslovija nekada imala vlasnika sa (jednim) imenom i prezimenom.

Iste godine kada je Matija Ban pazario „svoje“ brdo, na suprotnoj strani grada je to učinio i Lazar Arsenijević. Bio je to, poput Bana, viđeniji građanin Beograda i Zemuna, a po mnogo čemu među prvima: kao srpski istoričar i intelektualac, a potom i ministar pravosudni.

Oko te 1850. je, dakle, Arsenijević kupio svoje parče zemlje, u to vreme prilično udaljeno od grada. Pošto mu je vlasnik imao poznato ime, a Lazara su od milošte zvali Bata Laka, onda je red bio da se po njemu nazove i brdo. Posle su ga, doduše, „iskvarile“ poneke finese glede akcentovanja, pa se među Beograđanima omasovilo da ga zovu „Batalaka“.

Elem, Bata Laka je poživeo tek do 1869. godine. Šta se sa njegovim brdom događalo u narednih nekoliko decenija, otkriće se tek nakon 1941. godine, ali jedno je bilo sigurno: nije se tada još moglo zamisliti da Batalaka postane urbano naselje. Poput ostalih prestoničkih periferija, i na ovoj su nicali letnjikovci, vinogradi i bašte.

Urbanisti u pohodu na Lakino brdo

U međuvremenu, Batalaka je postala zanimljiva i beogradskoj Opštini. Tačnije, urbanistima koji su zamislili da na ovu stranu rastegnu grad u širinu, pa su 1933. godine Batalaku preveli u gradsku svojinu.

Najpre, valjalo je ovaj prostor prošarati novim saobraćajnicama. Tih ’30-ih godina je to zahtevalo čestit urbanistički plan, pa su tako i kroz do tada tihi krajolik prvi zabrujali tramvaji. Ideja je, zapravo, bila da se Batalaka poveže sa centrom, a da u isto vreme to bude „prečica“ do Pančevca.

Ipak, ponešto od velikih urbanističkih vizija ostalo je, bar za tada, u domenu neostvarenih snova. Takva je bila subina Radničkog i Šegrtskog doma, dok je obrnuta sudbina zadesila jednu grupicu stambenih zgrada u podnožju Batalake. Taj je deo sravnjen ’70-ih godina prošlog veka, kada je zgrade i stanove zamenila Hala Pionir.

Isto tako, urbanistička rešenja su za taj međuratni period bila i prilično moderna, iako im je na putu stajala ne tako moderna zaostavština minulih decenija: od konjušarnica i kakvih radionica, do krajolika kakvi više priliče seoskim sokacima. U međuvremenu – a baš uoči Drugog svetskog rata – saznalo se i šta je ostalo zakopano pod tek ucrtanim parcelama Batalake.

Kada beton sakrije još jedan komadić istorije

Kako je došlo vreme da se Batalaka prošara prvim ulicama, tako su se radnici dohvatili kopanja – i u brdu iskopali beton, a sa njim i još jedan delić beogradske prošlosti.

Taj delić, međutim, nije probudio čežnjivu nostalgiju – naprotiv. Osim poveće betonske ploče, bila su tu još tri manja zaklona, za koje se ispostavilo da su nekada sakrivali artiljerce i pripadali bateriji francuskih marinaca.

Nakon „vaskrsavanja“ betona, vaskrsnula su još poneka sećanja starijih Beograđana. A njih su pratile ratne priče o odbrani prestonice za vreme Prvog svetskog rata.

Ispostavilo se da Batalaka nije bila samo tiha, zelena periferija. Naime, dok su Austrougari Beograd napadali topovima sa reke, Francuzi su ga branili sa svog mornaričkog topa. Zvučalo je to pomalo nestvarno u ono vreme: u silnoj buci koja je dopirala sa ove odbrambeno-strateške tačke, „čula“ se i nada da će prestonica odoleti neprijateljskoj vatri.

Ali, ova teška ratna poglavlja su ponovo zakopana, i to 1935. godine, kada je na istom mestu sagrađen prvi kružni tok.

Štaviše, njegov centar se nalazio tačno iznad onog francuskog topa. Budući da je Batalaka tek počela da menja lice, a na njoj se još nije zakotrljalo mnogo četvorotočkaša, kružni tok zapravo nije bio preko potreban. No, urbanisti su razmišljali malo unapred, preduhitrivši time okupatore u nadolazećem ratu, koji su tada prvi put na Slaviji poveli saobraćaj u krug.

Kako su spojeni sever i istok Beograda?

Ako se automobili još nisu okretali u krug, onda tramvaji jesu – doduše, ne na kružnom toku, već na okretnici koja je tu ostala do današnjih dana. Ali, urbanisti su uoči Drugog svetskog rata imali još pokoji veliki plan: da na brdu bude podignut studentski dom, ne bi li krov nad glavama imali studenti Teološkog fakulteta.

Srpska pravoslavna crkva je za tu namenu od grada pazarila jedan plac, a projekat dodelila Aleksandru Deroku. Doduše, prestonica je jedan studentski dom već imala na Zvezdari (a prikladno nazvan po kralju Aleksandru I Karađorđeviću), ali se dotični za buduće sveštenstvo ispostavio suviše tesnim. Pritom, nije ni studentarija bila bogznakako „lovarna“ – a nisu ni druge opcije boravka bile bogznakako primamljive.

Naime, te druge, neprimamljive opcije su podrazumevale privatni smeštaj, koji je u međuratnom Beogradu plaćao samo ko je morao. Stanove za izdavanje su mahom „krasile“ stenice i vlaga, a nisu ni gazdarice uvek bile previše ljubazne.

No, sa novim domom na dva sprata i njegovim kapacitetom do 200 pitomaca, i taj je problem bio rešen. Studenti su pride imali beslplatan smeštaj, a zgrada je u međuvremenu postala najpoznatiji toponim Batalake – toliko da je zamenila staro ime brda i, kasnije, postala sinonim ovog urbanog kraja.

Ipak, imalo je na tom brdu još štošta da se gradi. Najpre, Omladinski stadion podignut 1957. godine, a docnije i soliter neobičnog izgleda koji, upravo sticajem karakteristične arhitekture u socijalističkoj Jugoslaviji, ostaje još jedan znak raspoznavanja ovog beogradskog kutka.

Bilo je, međutim, i planova koji su popadali u vodu – poput onog da se na Batalaki sastane 6 gradskih pravaca, od kojih se naposletku sastalo pet. Zatim, planirala se, osim studentskog doma, još jedna crkva, a na potezu između Karaburme i Novog groblja, jedna garaža gradskog prevoza.

Ipak, Batalaka je i pored toga imala prilično šareni raspored objekata: od pogona „Gradske čistoće“, nekoliko ciglana i voćnjaka, Vojnogeografskog instituta, nekadašnje Beogradske klanicu, pa Fabrike štofa i, naravno, Hale Pionir...

Sve u svemu, Batalaka – kasnije Bogoslovija – slovila je (a i danas slovi) za jedan od najbolje rešenih urbanističkih kutaka Beograda. U tome, dakako, prednjače saobraćajnice i njihova veza ka naseljima na rubu grada – Mirijeva, Borče ili Karaburme. Jedino joj je prvobitno ime vremenom skliznulo ispod radara, ali Beograd, koji je za to vreme nezaustavljivo rastao, ostavio je na ovom mestu jedno raskršće koje nikada ne spava.