Kada biste pokušali da zamislite kako u realnosti izgleda sama granica Beograda, gde počinje sve što Beograd nije, kako bi ta tačka zaista izgledala? I ako bi prva asocijacija bila pustinja u kojoj „nigde žive duše“, koliko bi to bilo blizu istine?

Jer, ako se u Beogradu dešava sve, u zoni gde on prestaje verovatno se ne dešava i ne postoji skoro ništa.

Dobro, eventualno bi mogao postojati neki put, jer se ipak mora stići i do same granice Beograda. Eventualno i raskrsnica, jer mora se u nekom smeru poći ka onome što Beograd nije.

Ukratko – „pustinja“ bi bila prilično dobar opis, osim što u njoj postoje njive (mada, slično je), jedan parking i jedan ogromni krst. Doveze se do ove tačke i jedan autobus, tek da dopremi i otpremi one koji svakodnevno prelaze ovaj pusti granični prelaz.

Linija pod brojem 604 zapravo i otkriva njegovo ime: Preka kaldrma. Sami Beograđani se na ovaj svetleći displej možda i ne obaziru mnogo, ali putnicima na liniji 604 to je jedina veza sa gradom.

Zato je Preka kaldrma naziv koji sigurno znaju uglavnom Sremci, a nakon njih i stanari Ledina. Nešto dalje i istočnije to znaju i žitelji Surčina i Pećinaca, Sremskih Mihaljevaca i Karlovčića, Pimanovaca i Deča, Kupinova i Obedske bare.

Kuda vodi raskršće za nikud?

Iako zabačena pred zaseocima Srema (iliti, zavučenijim beogradskim predgrađima), Preka kaldrma je katkad bila njihova glavna putna poveznica. Nije to danas samo granica od koje počinje sve što Beograd nije, već i linija koja razdvaja surčinsku i pećinačku opštinu – a takođe, prestonicu i susednu joj Vojvodinu.

Ali, meštane ovih zaseoka (ili dalekih predgrađa) za Beograd je u međuvremenu vezala radna i školska svakodnevica. Osim jedine autobuske linije na kojoj zasvetli Preka kaldrma, do glavnog grada mogu stići jedino nogama ili automobilom.

Povremeno im se, doduše, pridruže stanari novobeogradskog Bloka 45, dokle ih vodi autobus sa brojem 604. Druge javno-gradske veze sa ovim delom Srema ne postoje, a i Sremci se do Novog Beograda voze u dve ture.

To objašnjava zbog čega je na Prekoj kaldrmi udešen, između ostalog, i veliki parking. Ovo je sastajalište četvorotčkaša iz onih daljih predgrađa Beograda, čiji vlasnici se potom ukrcavaju i na druge gradske linije.

I dok su Sremci odavde produžavali putem svojih radnih mesta i škola, pre desetak godina je ova raskrsnica propisno „zaokružena“. Kaldrma je, pak, i dalje ostala pusta među njivama. A onda su se dve opštine, surčinska i pećinačka, dogovorile da sred kružnog toka iznikne veliki krst.

Tačnije, najveći u Sremu i na teritoriji Beograda pod otvorenim nebom, što je Prekoj kaldrmi najzad donelo bolju vidljivost. No, delom je to bilo i zbog toga što Pećinci broje mnoštvo crkava iz 18. veka, a jugoistočni Srem većinom broji meštane pravoslavne veroispovesti.

Tako su, od kraja 2018. godine, Preku kaldrmu počeli da raspoznaju i oni koji nisu mnogo znali da ona uopšte postoji. Na putu ka pustopoljini gde počinje sve što Beograd nije, sačekuje ih sada i jedan Isus Hrist i natpis „Ovim pobeđuj“. Osim toga, nema šta mnogo da se sazna o ionako malo poznatoj granici između Srema i Beograda – izuzev da joj je ime moglo poteći od „popreke kaldrme“ i da raskršće, iako pusto, spaja Beograd sa onim što Beograd nije.